Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zajmować.
–Tonaszgeniuszkomputerowy.Wszyscyinni
funkcjonariuszezostaliwysłanidozabezpieczenia
demonstracji,amusiałamkogośzabrać...
–Ach,rozumiem–powiedziałDominik,przyglądającsię
uważnieSoni,cowprawiałojąwcorazwiększe
zakłopotanie.–Możeszskorzystaćznaszegowozu.Jest
dużyinapewnowygodniejszyniżtabelkapoddrzewem,
naktórejsięopierasz.
–Nie,dzięki.Niechcęwamzasmrodzićwozu–odparła,
wskazującnaswojebuty.
Mężczyznazaśmiałsięserdecznie.
–Niemiałaśjakichśbutówochronnych?
–Miałabym,gdybyzgłoszeniedotyczyłosamobójstwa,
alejechałamwinnejsprawiedosądu,atutrafiliśmy
przypadkiem.
–Wkażdymrazieponawiamzaproszeniedonaszego
wozu,mytamprzewozimytakierzeczy,żezapachtwoich
butównapewnoniepogorszyjegostanu.
Sposób,wjakiDominiksiędoniejuśmiechał,mówiłjej,
żejąpodrywał.Mężczyznabyłuroczyizabawny.Ale
napewnoteżodniejmłodszy.Soniapróbowałaocenić,
oilelat,zanimzdecyduje,jakzareagowaćnajegopróby,
gdypoczuławibracjetelefonuwkieszeni.Spojrzała
nawyświetlacz.Pojawiłosiętamnazwiskojejdawnego
przełożonego,RobertaLwa,któryjużniepracował
wpolicji.Łączyłaichjednakdalejwspólnasprawa.
–Przepraszam,muszęodebrać–powiedziała,podając
Dominikowiwypełnionyformularz.
–Jasne–powiedziałiodszedł,zostawiającaspirantkę
samąpoddrzewem.
Soniaodebrałatelefon.
