Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
sięnatylerozłożyć,żebyzapaskudzićcałypokój
iuniemożliwićszybkiewykluczenieudziałuosóbtrzecich.
PogłębszychoględzinachSonianiebyławstanienawet
wyodrębnićszyidenata,gdyżopadniętaskóratwarzy
zlałasięztorsem.Gdybyktośwcześniejpodciął
muszyję,niemogłabywięctegozauważyć.Niemiała
wyboru.Musiałaterazsterczećwmokrych,cuchnących
butach,wypełniająckolejnepapiery,podczasgdyjej
partnerAdamprzechodziłcośpomiędzyzałamaniem
nerwowymaciężkimkacemnatylnymsiedzeniuich
furgonetki.
–Niewolisztegorobićwsamochodzie?
Młody,nieznanyjejwcześniejmężczyznawbiałym
ubraniuochronnympodszedłdoniejodtyłu,spoglądając
nawypełnianeprzezniądokumenty.Soniaodruchowo
przysunęłajedoklatkipiersiowej,takbynieznajomynie
mógłprzeczytaćtego,conapisała.
–Tozdajesiępapierydlamnie–powiedział
mężczyzna,ściągającmaseczkęztwarzy.–Jestem
nowympatomorfologiemnastażu.DominikSadowski.
–Aaa,sorry,niewiedziałam–powiedziałanieco
zawstydzona.–AspirantkaSoniaCzech.
–Tak,wiem.Kolegamówi,żetwardazciebiebabka.
Podobnojakojednazniewieluniewymiękasznawidok
parodniowychciał.
–Tyteżniewymiękasz,skorotujesteśdobrowolnie–
mówiącto,odganiałapapieramimęczącejąkomary.
–Tujestsłabeświatło.
–Tak,alemójkolegapotrzebujeterazchybatrochę
spokojuisamotności.Dzisiajbyłjegopierwszydzień
wterenie,więctrafiłdosyćpechowo–odpowiedziała
Sonia,wskazującnależącegowsamochodzieAdama.
–Będziemusiałprzywyknąć,oilechcesiętym
