Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Raczejniktnowyjużsięniepojawi.Zrobięsobie
chwilęprzerwyizapalęztyłu–powiedziałLewdoIgora,
wychodząctylnymwyjściem.
Tyłbudynkuprezentowałsięnawetgorzejniżjego
przód.Dotegozwielkiegokonteneranaodpadki
dochodziłokropnysmród.Byłotojednakjedynemiejsce,
wktórympracownicymoglipalić.Ponieważtylnewyjście
zostałochwilowozablokowaneprzezgrubąwarstwępiany
zpiwawydobywającegosięzrozszczelnionej
przewróconejbeczki,którąktośmusiałwypuścićzrąk,
Lew,bydostaćsięnatyły,musiałobejśćbudynek
dookoła.Pewniedlategodziewczynapochylającasięnad
konteneremgoniesłyszała.Lew,widzącjązdaleka,
myślał,żewyrzucaodpadkizkuchni.Dopierogdy
podszedłbliżej,zorientowałsię,żedziewczynapróbuje
cośwyciągnąć.Chciałzaoferowaćpomoc,leczzanim
cokolwiekzdążyłpowiedzieć,zobaczył,żejużjejsię
udało.Byłtozapakowanywserwetkęhamburger.Pewnie
nietkniętynawetprzezklienta,alezewzględunazasady
wyrzuconyzinnymiodpadkamidokosza.Dziewczyna
odgarnęłapapieriugryzła.Robertwiedział,żecokolwiek
terazbyniepowiedział,przyłapananawyjadaniuresztek
zkoszapoczujesięźle.Bezsłowaoparłsięościanę
izapaliłpapierosa.Gdydziewczynaskończyła,odwróciła
się,bywrócić,iwtedygozobaczyła.
–Stałeśtucałyczas?–zapytałaoskarżycielskim
tonem.
–Tojedynemiejsce,wktórymmożnaspokojnie
zapalić–odpowiedział.
Dziewczynamierzyłagowrogowzrokiem.
–Jestemtutylkonazastępstwo–powiedziałLew,
odpowiadającnaniezadaneprzezniąpytanie.–Nie
obchodzimnie,coktorobinatyłachtegobudynku.
Szczerzemówiąc,nieobchodzimnienawetzabardzo,
