Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
GdzieśdalekostądRW2010StanisławTruchanTAOARIADNY
łototak,jakbynieznajomaoczymśsobieprzypomniałaalbojakbyniespodziewanie
przyszłajejdogłowyjakaśszczególnamyśl.
–Synku–zapytała–atydotegoTrzcińcanadługoczytylkonachwilę?
–WracamdoSosnowicyjutropopołudniu–wyjaśniłDaniel.–Aocochodzi?
–Widzisz–tłumaczyłastaruszka–jamieszkamwChodorowieiterazwracam
dosiebie,niemamczasu,żebywpaśćdoTrzcińca.Straciłabymchybazpięćgodzin.
Jutroniemogęsięruszyćzdomu,dopieropojutrze...Ajestjednapilnasprawa.Ina-
wetniemogęzadzwonić,bozgubiłamgdzieśnumer.Przekazałbyścośkomuś?Ale
todalekoodstacji,ażnaBukowinie...
WChodorowie?Dziwne.Danielbywałtamdośćczęsto,znałzwidzeniachyba
wszystkichmieszkańcówwioski,aletękobietęnapewnowidziałporazpierwszy.
Odruchowozerknąłnaswójplecak.Pociągwłaśnieruszyłzprzystanku–tego
przedostatniegoprzedTrzcińcem.
–Bukowina?Towcalenietakdaleko.Mogęsięprzespacerować,mamczas.
–Todobrze,todobrze...NotopójdziesznaBukowinę,dojdzieszdokapliczki
podczteremalipami...
–Znamtomiejsce–wtrąciłDaniel,równocześnieściągająclewąrękąplecak
zpółki.
Kobietawyjęłaztorbymałypakunekoklejonytaśmą,poczymmówiładalej:
–Tamskręciszwprawo,wpolnądrogę,iposzukaszdomutegopana.–Wska-
załapalcemadres.–Poznaszodrazu,któryto,boprzybramierosnądwiesurmie.
Powinnyjeszczekwitnąć.Wiesz,jaktodrzewowygląda?
Danielograniczyłsiędokiwnięciagłową.Zakładałwłaśnieplecaknaramiona
itogoabsorbowałotrochębardziej.Lewaszelkajakzwyklesięzwinęła.
–Idasztokomukolwiekzrodziny,ktoakuratbędziewdomu–dokończyła.
–Niebójsię,toniebombaaninarkotyki–dodałajeszczezuśmiechem.
PociągwłaśnieodjeżdżałzostatniegoprzystankuprzedTrzcińcem.Trzebabyło
ruszyćdowyjścia.
21
