Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—Właśnienatenczekam.Wieszdlaczego?
Chłopakzdumionyszerokootworzyłoczy.
—Cóżty,naprawdę?Zwariowałaś!
—Wcaleniezwariowałam.Ajaktymogłeś?
—No,ja!Jajestemmężczyzną,niebabą.
—Tymogłeśtozrobić,toijazrobię,chociażjestemdziewczyną.
—Handziu!BopowiempannieEwelinie.
—Mów.
—Jakmamękocham,topowiemtwemuojczulkowi.
—Ależmów.Biegnijcotchuztąwiadomością,jatymczasembędę
podpociągiem.
Czarne,wielkie,wilgotneoczyAndzirozżarzyłysięfiglarnym
ognikiem.
—Todopierobędziefrajda.Hu-ha!
Jaśzbladłzprzerażenia.
—Handziuniu!Mojamiła,mojadobra,nieróbtytego,jasięboję.
BrońBoże,staniesięcotobie,toijazginę.Twejkrzywdy,zwłaszcza
wywołanejprzezemnie,nieścierpiałbymnigdy!Zabiłbymsięodrazu.
—Nicminiebędzie.Właśniepokażę,żeumiembyćodważnajak
prawdziwaTarłówna.Zresztąpragnęzbadać,jakietorobiwrażenie.
—Toniewrażenie,totylkostrach—upewniałJaśgłosem
zbolałym.—Tobiecośpowiedzieć,tozawszetakikoniec.Andziu,nie
róbtego…
Dziewczynaniezważanauwagitowarzysza.
—Słuchaj,alejawolałabympołożyćsiępodpociągpasażerski,cóż
tamtowarowy.
—Jeszczejejsięczegozachciewa!Podpasażerskimtonawetjanie
