Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Szlidalej,milcząc.Poprzedzałichmiękkiszelestrozsuwanychtraw;
dokołarechotałyżabyjednolitą,zgodnąmelodiąwiosny.Czasem
głośniejszyskrzekwystrzeliłponadmonotoniężabiegośpiewu,czasem
tempowznosiłosięraptowniewsilenutycrescenda,toznówopadało
dopianaipianissima,ażbudzoneenergiczniepojedynczymigłosami
żabdyrygujących,nanoworozbrzmiewałoechemdonośnym,przy
swejgroteskowościdziwniesłodkieczyniącwrażenie.
—Żabyśpiewajągodzinki,aprzewodziimjedenbratczyk;
słyszałamtakieśpiewywwiejskimkościółkunaPodlasiuucioci
Hołowczyńskiej—rzekłaAndzia.
PodługiejchwiliJaśzapytałciekawie:
—Niebolicięgłowapopociągu?Mówprawdę!…
—Trochę,aległównieszumiwniejnieznośnie.Tojednakwielki
strachiniepokójtakleżećnaszynach;nawetwszystkiekościmnie
bolą.
—Ojej,żebyśty,Handziu,wiedziała,jakąjamękęprzeszedłempod
tąbrzoząpłaczącą.Myślałem,żejeślicisięcośzłegostanie,odrazu
buchnąłbympodpociąg.Chociażniezachoruj,bojapotakiejsztuce
kiedyśprzezparędniciąglemiałemwrażenie,żelokomotywazemnie
niezłazi.Ponocachdusiłamniebestia.Iztobątakbędzie.
—Cicho!Ktośidzie.
Zpowoduciemnościnatknęlisięnajakąśogromnąpostać,czarną
isapiącą.
—Ktoto?
—Owaa!Bożechorony!Niechsiępannuńcianiestracha
—zamruczałgłosgruby,życzliwy.
—Ach!ToGrześko!
—Ajaszedłszukaćpannuńcięipaniczka,pankazał,żedługonie
