Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Niewiem–westchnąłszczerzeojciec.–PozaChieijejcórkami
znikimnierozmawiam,aonenicnatentematniemówiły.
Warczenieodmieńcarozległosiębliżejdomu,ażkotleżący
nafoteluzastrzygłuszamiipodniósłgłowę,upewniającsię,
czyrozległosięjedyniezesłuchawki.Kaipogładziłgo,niewiedząc,
czybardziejchcewtensposóbuspokoićjego,czysamegosiebie.
Usłyszałdźwiękprzeładowanejbroniidomyśliłsię,
żeniebezpieczeństwowróciło.Niezdziwiłogo,gdyHideki
oświadczył:
–Muszękończyć.Uważajnasiebie,Kai.Dzisiejszejnocyjestich
pełno.
–Ktośmipowiedział,żetonocprzemian–westchnął
ipodejrzewając,żezachwilęsięrozłączą,dodałszybko:–Przeżyjją.
Zamiastodpowiedzizapadłaciszawsłuchawce.Lekarzprzymknął
powieki,niezadowolonyizaniepokojony.Niepotrafiłsobiewyobrazić,
jakjegosiedemdziesięcioletniojciecradzisobiewroliłowcy.
Nierozumiał,dlaczegoichobuGhardhurwybrałnaswoich
pachołków.Jednobyłojednakpewne:zsiłąizmysłaminajlepszego
wśródodmieńców,Hidekirzeczywiściemiałszansęprzeżyćtęnoc,
podobniejakwszystkiekolejne.
Spojrzawszynazegarek,Oshiroocenił,żeWolfmożebyćjuż
wdomu,więcodszukałjegoprywatnynumer.Pochwilirozległsię
głosprzełożonego,więckrótkostreściłmuwszystko,czegodowiedział
sięwUSAG.Wszczególnościpodkreśliłinformacjęonocyprzemian,
cospotkałosięzpodziękowaniamiDietera.Powszystkichdziwnych
wydarzeniach,któreostatniomiałymiejsce,Wolfzdawałsięgotów
uwierzyćwewszystko,codotyczyłoodmieńców.To,żenawet
zpozorunajbardziejniedorzeczneinformacjetraktowałpoważnie,
wjakiśsposóbuspokajałolekarza.Byłpewien,żepostawi
wgotowościcałąberlińskąpolicję.
Ciche,choćodrobinęnerwowepukaniedodrzwirozległosiętuż
pozakończeniurozmowyzWolfem.Tymrazemprzeddrzwiami
znalazłsięzakłopotanywłaścicielhotelu.Podrapałsiępogłowie
iniepewniemruknął:
–Żonamnieprzysłałazpytaniem,czyniechciałbypanznami
zjeśćkolacji?Iczyniewidziałpankota?Jakzawszegozgubiła.
