Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Chybajesteśmysąsiadami,boboywspominałcoś
okilkuosobowejpolskiejrodzinie,którazajmujesąsiednie
pokoje.–Rzuciłamimochodem,poczymzwróciłasię
domęża.–Georg,gdziejestSusanne?
–Suzi,Suzi!JachcędoSuzi–odezwałsięmały.
–Teo,uspokójsię.Nianiazarazprzyjdzie–powiedziała
kobietazezniecierpliwieniemispojrzałagniewnie
namęża.
–Wróciładopokojupośliniak–odparłGeorg.
Wtymmomencienaschodachpojawiłasięmłoda,
niepozornakobietazulizanymiwłosami,ściśleupiętymi
wkitkęztyługłowyiwdużych,małotwarzowych
okularach.Szerokabluzairozciągniętespodniedresowe
zakrywałyfiguręprawdopodobnieniebezpowodu.
Notak,Camillalubiotaczaćsięnieciekawymiwizualnie
kobietami–pomyślałJohan.Awjejmniemaniukażda
nianiaobligatoryjniepowinnabyćbrzydka.
–Susanne,naprzyszłośćproszęniezapominać
opodstawowychrzeczachdladziecka–oznajmiłagroźnie
Camilla.
–Takjest,proszępani.Teobardzosięniecierpliwił,
dlategoprzezpośpiechzapomniałamzabraćśliniak–
odparłastrachliwiedziewczyna.Chociażmówiła
poprawnieponiemiecku,jejakcentświadczył,
żepochodziłazEuropyWschodniej.
–Notoidziemydostołu–oznajmiłaCamilla,poczym
zwróciłasiędoJohana.–Naraziemusimysiępożegnać,
alemamnadzieję,żejeszczenierazbędziemymieli
okazjęporozmawiać.
KiedykilkaminutpóźniejJohanwracałdostolika
zkomórkąIzy,zauważyłCamillęijejrodzinęsiedzących
przystolewkąciejadalni.Obsługiwałichugrzeczniony
