Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
odciemnychkuleczek.Chybawszystkiewyszłynaspacer
powczorajszymdeszczu.Wędrowałyradośniewtęizpowrotem.
CzęśćporozjeżdżalirowerzyścizmierzającydoPuszczyBukowej.
Antośnielubiłwidokuponiszczonychmuszelek.Kochałcałe
ślimaczki.Anadewszystkouwielbiałjeliczyćirobiłtokażdegodnia.
Tegorankabyłoichwyjątkowodużo.Wieczoremprzeszłanad
Szczecinempotężnaburza,wnocytakżelało.
–Niemożemydłużejspacerować–westchnąłRyszard.–Spóźnimy
siędoprzedszkola.Wzerówcetrzebabyćpunktualnym,pamiętasz?
–Pamiętam.Nielubięzerówki–burknąłAntoś.Jeszczetrochę
inaukasięskończy.Potemprzyjdąwakacje,aodwrześniarozpocznie
sięszkoła.Samamyśloniejbyłaprzykradlachłopca.Oznaczała
rozłąkęzRyszardem,naktórąniemiałnajmniejszejochoty.
Mężczyznawyczułjegosmutek.
–Wiesz,żeprzednamijeszczekilkatygodniwakacji?Pojedziemy
dopensjonatuwPobierowie.Codzienniebędziemychodzićnaplażę,
bawićsiępiłką,robićzamkizpiasku…
–Lodyteżbędą?–Antośzapaliłsiędopomysłu.–Mamanie
pozwalaminaniezbytczęsto.
–Mamytamniebędzie–przypomniałRyszard.–Dlategolodybędą
każdegodnia.Pozjedzeniudokładniewyszorujeszzęby.
–Będziemyspaćwjednymłóżku?
–Jakzawsze–mężczyznaobróciłsięniespokojnie.Niktzaniminie
szedł,niebyłozatemobawy,żezostanąpodsłuchani.–Antosiu,wiesz
co?Chciałbym,abyśnadmorzemteżzwracałsiędomnie„dziadku”.
Jakwtedy,gdywpobliżusątwoikoledzyalboichrodzice.
–Dobrze.Jakwrócimy,znowubędzieszdlamnieRysiem?
–Jasne,żetak!Aleterazjestemdziadkiem.Pamiętajotym.
Antośzłapałmężczyznęzarękę.
–Kochamcię–powiedział.
–Jaciebieteż.
Chłopiecwszedłdoprzebieralni.Zmieniłbuty,powiesiłkurteczkę.
Wpewnymmomenciezłapałsięzaspodnienawysokościsiusiaka.
–Znowucięboli?–spytałztroskąRyszard.
Antośszybciutkozaprzeczył.
–Nicanic.
–Przyjdępociebiepopołudniu.Zrobimynaleśnikinakolację.
–Mniam!–Malecoblizałusta.
Miałzamiarpobiecdosali,gdyRyszardprzywołałgogestemręki.
–Pamiętaj,nikomuniemów,corobiliśmywczorajwieczorem
