Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
izsiadłzkosiarki,gdyautoskręciłonapodjazd.
Dawniej,gdywszystkowskazywałonato,żeBobjest
wkręgupodejrzeńwsprawieozabójstwo,Davisniebył
tutajmilewidziany.
Tęgawyszeryfpodciągnąłspodnieipoprawiłbroń,
poczymruszyłprzeztrawniknaspotkanieBoba.
Niezamierzałauronićanisłowazichrozmowy,więc
zakręciławodęipośpieszyławichstronę.
–Dzieńdobry,Peggy.–Davisdotknąłbrzegu
kapeluszailekkosięukłonił.–Właśniemówiłem,
żewszyscytrojepowinniśmypogadać.
Odpowiedziałaskinieniemgłowy,zadowolonazfaktu,
żeDavischciał,abyonatakżewzięłaudział
wrozmowie.
Bobzaprosiłszeryfanapatio.Peggyranostarannie
jezamiotłaiterazzsatysfakcjąstwierdziła,żeskąpane
wsłońcumiejscewyglądabardzoładnie.Usiedliprzy
okrągłym,sosnowymstole,zrobionymkilkalattemu
przezBobaipomalowanymnaciemny,szaroniebieski
kolor,któryprzyjemniekontrastowałzbiałymiścianami
domu.Duży,pasiastyparasolocieniałcałyblat
iwygodne,wyściełanefoteliki.
–ChciałemstreścićwammojąrozmowęzHannah
Russell.
Kilkamiesięcywcześniej,gdyustalonotożsamość
Maksa,jegocórkapoprosiłaospotkaniezBobem
iPeggy.PodczastamtejrozmowyPeggyczułasię
bardzoniezręcznie,leczjednocześniebyłojejstrasznie
żalmłodej,głębokostrapionejkobiety.Odpowiedziała
najejpytanianajlepiej,jakumiała.
Hannahzeswojejstronydodałabardzoniewiele,
