Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Rozdziałtrzeci
Wszystkomisięzamazało!Ikompletnieniepamiętam,comówiłam
anicoonmówił.Noimusiałmnieodprowadzićdodomu,
bowiedział,żebyłamnatakimhaju,żewpadłabympodtaksówkę.
KurtDonaldCobainBaconpatrzynamójsufit.
–WięcJoshzapłaciłzatwojejedzenie.
Dopieropochwilidocieradomnieznaczenietychsłów.Razem
znajlepszymprzyjacielemleżymynamoimłóżku.Jednąręką
bezwiedniepowolisięgamwjegostronęiskręcamprzódjegokoszuli
wciasnysupeł.
–Nieróbtego–mówiszorstko,coczęstomusięzdarza,chociaż
wcaleniejestniemiły.
Odsuwamrękę,którawędrujeprostodoopuchniętych,
pulsujących,gorszychniżwczorajdziąseł.Iwtedywydajędość
przerażającyjęk.
–Mówiłaś,żecięobudził,apotemwyszliściezkawiarni
–stwierdzaKurt.–Tooznacza,żezapłaciłtwójrachunek.
–Wiem.Wiem!–odpowiadam,aleitakwyskakujęzłóżka.
Chwytamtorebkę,odwracamjądogórydnemipotrząsamnią
gorączkowo.
–Nieznajdzieszgotam–mówi.
Mojaukochanaksiążkawmiękkiejoprawieokatastrofiepodczas
wspinaczkinaMountEverestuderzaodywan.Wypadająteż
długopisy,szminkiićwierćdolarówkiirozsypująsiępopodłodze.Mój
portfel.Pusteopakowaniechusteczek,okularyprzeciwsłoneczne,
pomiętaulotkasklepuzbajglami.Nic.Potrząsamjeszczemocniej.
Nadalnic.Sprawdzamportfel,chociażwiem,żenieznajdęgotam
–rachunkuzkawiarni.
–Aniemówiłem?–szydzi.
–Muszęprzeprosić,żezachowywałamsięjaknienormalna.
Muszęmusięodwdzięczyć.
–Komu?–pytaHattie.
Odwracamgłowęiwidzę,żemojamłodszasiostraobserwuje
mnieodprogu.Opierasięoframugędrzwizeskrzyżowanymi
ramionami,amimotoitakwyglądanazbytwysoką.Boitakajest.
Niedość,żedoścignęłamniewzrostemwubiegłymroku,tojeszcze
