Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
sąFrancuzkamimieszkającymiwNowymJorku–więcon…zawsze
byłprzymnie.ChodziliśmydotychsamychszkółnaManhattanie,
aterazrazemchodzimydoliceumwParyżu.Kurtjestodemnie
młodszyotrzynaściemiesięcy,więctylkojedenrokbyliśmy
rozdzieleni–kiedyonbyłwósmejklasie,ajapierwszejliceum.Żadne
znasnielubiwspominaćtamtegookresu.
Zdmuchujępukieljegoniechlujnychblondwłosówzmojej
twarzy.
–Niemyślisz…
–Będzieszmusiaładokończyćtozdanie.
–Chodzioto,że…rozmawialiśmyzJoshem.Pamiętam,
żeczułamsięszczęśliwa.Niesądzisz,żetomożliwe,żewczoraj…nie
byłotylkożenującąwpadką,ale…początkiem?
Znowumarszczybrwi.
–Początkiemczego?
Kurtnieradzisobiezdopowiadaniemzdań.Imimożeodsamego
początkuwiedział,coczujędoJosha,itakwahamsię,zanim
wypowiadamtonagłos.Tęmaleńką,migoczącąnadzieję.
–Związku.Kismet,nowiesz.
–Przeznaczenienieistnieje–prychalekceważąco.–Zalicz
wczorajszywieczórdolistyżenującychwpadek.Odostatniejminęło
jużtrochęczasu–dodaje.
–Prawierok–wzdycham.–Zgodniezregułą.
Joshijazaliczamydokładniejedenznaczącykontaktnarok,przy
czympodczasżadnegoznichniewypadłampociągająco.Wpierwszej
klasieJoshzobaczył,żeczytamwkawiarnikomiksJoannaSfara.Był
podekscytowany,żespotkałkogoś,ktoteżinteresujesięeuropejskimi
komiksami,więczacząłmniezasypywaćpytaniami,alebyłamzbyt
onieśmielona,żebyodpowiedzieć.Gapiłamsiętylkonaniego,
milcząc.Więcspojrzałnamniedziwnieiposzedłsobie.
Wdrugiejklasienauczycielangielskiegopołączyłnaswparę,
żebyśmynapisaliartykułprasowy.Taksiędenerwowałam,żenie
mogłamprzestaćstukaćdługopisem,którypotemwyśliznąłmisię
zdłoniipoleciałprostowczołoJosha.
Kiedybyliśmywprzedostatniejklasie,przyłapałamgo,jak
całowałsięwwindziezdziewczyną.Itonawetniewszkole.Tobyło
wBHV,tymolbrzymimcentrumhandlowym.Wymamrotałam
niezrozumiałe„cześć”,poczekałam,ażdrzwisięzamkną,iposzłam
schodami.
–Ale–naciskam–terazmamrozsądnypowód,żebyznim
