Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
porozmawiać.Niesądzisz,żeistniejemożliwość,żetomoże
doczegośdoprowadzić?
–Odkiedyludziezachowująsięrozsądnie?
–Noweź–robiędużeoczy,jakniewinnasarenka.–Nie
mógłbyśzemnąpoudawać?Nawetprzezchwilę?
–Niewidzęsensuwudawaniu.
–Tobyłżart–wyjaśniam,boczasamiKurtowitrzebacoś
wyjaśnić.
Spoglądagniewnie,sfrustrowany.
–Odnotowano.
–Nieeewiem–wtulamsięwjegobok.–Tonielogiczneinie
potrafiętegowyjaśnić,ale…myślę,żeJoshbędzietamdzisiaj.Myślę,
żesięznimzobaczymy.
***
–Zanimzapytasz–Kurtwpadadomojegopokojuwinternacie
wParyżu,trzymiesiącepóźniej,cudemomijającmojąpustąwalizkę.
–Nie,niewidziałemgo.
–Wcaleniezamierzałamotopytać–odpowiadam.Chociaż
chciałam.
Gaśniewemnieostatniaiskierkanadziei.Wciąguwakacjigasła
igasła,ażstałasięledwiezauważalna.Byłajakduchnadziei.
PonieważKurtmiałrację,ludzieniezachowująsięracjonalnie.Ani
przewidywalnie.WtedyopółnocyJoshaniebyłowkawiarni.Ani
następnegowieczora.Anikolejnego.Zaglądałamtamcodziennie
oróżnychporachprzezdwatygodnie.Mojewspomnieniatamtego
szczęściarozpadłysięwkońcucałkowicie,kiedystawiłamwreszcie
czołarzeczywistości.Byłotak,jakbymwcaleniesłuchaławtedy
żadnejmuzyki.Nieczułażadnegodeszczunaskórze.Niewidziała
żadnegoAbego.
Byłotak,jakbytamtenwieczórnigdysięniewydarzył.
SprawdziłamJoshawinternecie.Znalazłamjegoadresmailowy
wzeszłorocznyminformatorzeszkolnym,alekiedyspróbowałam
muwysłaćniezobowiązujące/przyjacielskiewyjaśnienie/przeprosiny
–czylimail,którypisałamprzezczterygodziny–serwer
poinformowałmnie,żekontoniebyłoużywaneizostało
dezaktywowane.
Wtedyposzukałamwróżnychmediachspołecznościowych.Ale
