Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Ażtaktegonieujął,alezapewnepomyślał(śmiech).
Zacznijmyodtego,żeniewszystkimtozalecam.
Proponujętoosobom,codoktórychwidzę,żemogłoby
tomiećsens.Niewszyscy,którzymajądeficyty
zdzieciństwa,byliparentyfikowani,alejednakwielu
zmoichpacjentów–tak.Napoczątkuterapiirobię
pacjentomtestyisprawdzammiędzyinnymipoziom
parentyfikacji.Wynikisątakie,że70procentznich
podlegałotemuprocesowi.
Tobardzodużo.
Jateżwcześniejniesądziłam,żezjawiskotowystępuje
ażwtakiejskali.Dopieroprzyprowadzeniustatystyk,
kiedywszystkojestpodanewtabelce,nawykresie,
możnasięzdziwić.Deficytywynikajączęsto
zparentyfikacjiiciągnąsięzanamiprzezcałeżycie,
utrudniającnamrozwiązywanieinnychzadań
pojawiającychsięnakolejnychetapachżycia.Sąjak
ciągnącysięzanamiogonniezałatwionychspraw.
Uważam,żenajlepszymsposobemjestwyszkoleniesię
wtakisposób,żebyśmysamibyliwstaniezaspokoić
tedeficytyzdzieciństwa,którenaszewewnętrzne
dzieckogdzieśtamwsobiema.Kiedysiętoudai–jak
mówiężartobliwie–wszystkiedziecizostanąnakarmione,
aichpotrzebyzaspokojone,wtedynabieżącomożnasię
uczyćuważności.Poto,byraznajakiśczaszapytać
siebiesamego,czywszystkojestwporządku.Jateż
cojakiśczaspytamswojewewnętrznedziecko:„Jaksię
czujesz?Wszystkouciebieokej?Czycoś
zaniedbałyśmy?”.Bowpędziecodziennościmożna
przecieżzapomniećoróżnychważnychdlasiebie
rzeczach.Tojestwłaśnieuważność.Staramysię
