Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–DuchapanaReedabojęsię:umarłwtympokoju,tamgowystawionopośmierci;ani
Bessie,aniniktinnyniewejdzietamzażadneskarbywnocy,itobyłookrutnezamykaćmnie
tamsamąbezświecy,tobyłotakokrutne,żemyślę,iżtegonigdyniezapomnę.
–Coznowu?Itodlategotaksiępanienkaczujenieszczęśliwa?Boisiępanienkateraz,
zadnia?
–Nie,alenocznówniedługoprzyjdzie,aprzytym…Jajestemnieszczęśliwa…Bardzo
nieszczęśliwazinnegopowodu.
–Zinnegopowodu?Czymożemipanienkapowiedzieć,zjakiego?
Jakbardzopragnęłamodpowiedziećwyczerpująconatopytanie!Jaktrudnomibyłoułożyć
odpowiedź!Dzieciumiejączuć,alenieumiejąanalizowaćswoichuczuć;ajeżelinawet
dokonujączęściowoanalizywmyśli,nieumiejąrezultatuwyrazićsłowami.Obawiającsię
jednakstracićtępierwsząijedynąsposobnośćulżeniaswemuzmartwieniuprzez
wypowiedzeniego,zdołałam,pokłopotliwymmilczeniu,ująćjewszczupłą,aleszczerą
odpowiedź.
–Przedewszystkimniemamaniojca,animatki,anisióstr,anibraci.
–Mapanienkadobrąwujenkęikuzynków.
Milczałamznowu,apotemwybuchnęłam.
–AletoJohnReedtakmnieuderzył,żeupadłam,awujenkazamknęłamniewczerwonym
pokoju.
PanLloydporazdrugiwyciągnąłtabakierkę.
–CzynieuważapannaJane,żeGatesheadHalltobardzopięknydom?–zapytał.–Czynie
jestpanienkaztegorada,żemożemieszkaćwtakpięknymdomu?
–Toniemójdom,proszępana,aAbbotpowiada,żemammniejprawabyćtutajniż
służąca.
–Cotam!Panienkaniejestchybataknierozsądna,żebypragnęłaopuścićtakiwspaniały
dom.
–Gdybymmiaładokądpójść,opuściłabymgochętnie;alejanigdyniebędęmogła
wydostaćsięzGateshead,dopókiniebędędorosłąkobietą.
–Amożebypanienkamogła,ktowie?CzypanienkamajakichkrewnychopróczpaniReed?
–Zdajemisię,żenie,proszępana.
–Żadnychzestronyojca?
–Niewiem.Pytałamrazwujenki,odpowiedziała,żemożeimamjakichśbiednych,niskiej
kondycjikrewnychnazwiskiemEyre,aleonaniconichniewie.
–Agdybypanienkamiałatakichkrewnych,czychciałabypanienkaudaćsiędonich?
Namyślałamsię.Biedamapozórstrasznydlaludzidorosłych,tymbardziejdladzieci;nie
mająonepojęciaopracowitej,pilnej,przyzwoitejniezamożności;dlanichwyraz„bieda”wiąże
sięzłachmanami,głodem,kominkiembezognia,szorstkimobejścieminiskiminałogami;dla
mnie„bieda”oznaczałaponiżenie.
–Nie,niechciałabymnależećdoludzibiednych–odpowiedziałam.
–Nawetgdybybylidobrzydlaciebie?
Potrząsnęłamgłową;niemogłamzrozumieć,jakimsposobemludziebiednimogąbyć
dobrzy;nauczyćsięmówićjakoni,nabraćichmanier,byćniewykształconą,wyrosnąć
napodobieństwojednejztychbiednychkobiet,jakiewidywałamniekiedy,gdykarmiłydzieci
alboprałyubraniaprzeddrzwiamichatwewsiGateshead;nie,niemiałamwsobiedosyć
bohaterstwa,bychciećkupićwolnośćzacenęwyjściazeswojejsfery.
–Aleczyżkrewnipanienkisąażtakbardzobiedni?Czytosąrobotnicy?
–Niewiem;wujenkaReedpowiedziała,żejeżelimamjakich,tomusząbyćżebracząhołotą,
ajabymniechciałachodzićpożebraninie.
–Czychciałabypanienkapójśćdoszkoły?
Znowuzaczęłamsięnamyślać;niewielewiedziałam,czymjestszkoła.Bessieniekiedy
mówiłaoszkolejakoomiejscu,gdziepanienkizakaręsadzanowdybach,gdzie
imzawieszanotablicenapiersiachigdziewymaganoodnichnadzwyczajnejdystynkcji
idokładnościwewszystkim.JohnReedniecierpiałswojejszkołyiwygadywałnanauczyciela;
jednakgustaJohnaReedaniebyłydlamnieprawem,ajeżeliopowiadanieBessieorygorze
wszkole(słyszałaotymodpanienektejrodziny,wktórejprzebywała,zanimprzybyła
doGateshead)wzbudzaływemniepewienstrach,toszczegółyorozmaitychumiejętnościach,
nabytychprzeztesamepanienki,nęciłymniewielce.Wychwalałapięknewidokiikwiaty
malowaneprzeznie,piosenki,któreumiałyśpiewać,imuzykę,którąumiałygrać;opowiadała
osakiewkach,któreumiałyrobićszydełkiem,ofrancuskichksiążkach,któreumiałytłumaczyć.
