Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
„Onie!Niechonjużprzestanie!”—wołałamwmyślach.
—CzyMarcinzabroniłciiśćnauczelnię?—zapytałwprost,
gładzącterazbokiwłosów,którychsrebrnepasmadodawałyelegancji
mężczyźniewkwieciewieku.
—Nie!—wykrzyknęłamzaskoczona.—Dlaczegotakpomyślałeś?
—Samniewiem.Szukampowodów,któreciętutajtrzymają.
—Czylisugerujesz,żebymsięodwaswyprowadziła,tak?
—Nie!Nawettakniepomyślałem!Tylko…Zuza,czytyjesteś
szczęśliwa?Tutajkażdykażdegozna.Mieszkanastuledwieparę
setek,aitakcorokunasmniej.Ludziesięstarzejąiumierają.Młodzi
niechcąkupowaćdomównanaszychziemiach,boniewidząszans
naznalezieniepracy.KażdywolijechaćdoNiemiec.Nawettwoja
przyjaciółkastądwyjechała,bomiaładosyćmałomiasteczkowego
życia.Dlamłodychlepszesądużemiasta,bodająperspektywy
rozwoju.
—Oj,tato!Jasne,żejestemszczęśliwa—mówiącto,podeszłam
doojcaimocnogouścisnęłam.Przykleiłampoliczekdojegopoliczka,
jakzadawnychczasów,kiedymiałampięćalbosześćlat.Siadałam
wtedynajegokolanach,obejmującgozaszyję,imocnosięwtulałam,
pragnąc,bychoćjedendzieńnieposzedłdopracy,alezostałzemną,
mamąibabciąwdomu.Tatałaskotałmnie,akiedyśmiałamsiędołez,
zsadzałmniezkolan,narzucałnaramionapłaszcziwychodził
dopracy.Odziwo,kiedyzamykałzasobądrzwi,wcaleniebyło
mismutno.Nigdyniebyłamsama.Samotnośćprzyszładomnie
stosunkowoniedawno,aleodgoniłjąMarcin.Przynajmniejtaktosobie
tłumaczyłam.Sąsiadzulicy,mójkolegaodzawsze.—Iniepotrzebuję
zamieniaćnaszegodomunamieszkaniezantresoląwmodnym
inowoczesnymdrapaczuchmur—wymruczałammudoucha.
—Zakochałabyśsięwtakimmieszkaniu—powiedziałpoważnym
