Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
czterowierszabrzmiałymuwmyślirazporazitakczęstojepowtarzał,
ażwreszcienauczyłsięichnapamięć.
Nieschodziłjednakzdrzewa,gdyżbałsię,żezbójcycochwila
mogąwyjśćzwnętrzaskałynapolanę.Siedziałwięccierpliwiewśród
gałęzi,pomiędzyptakami,którewprostdouchaśpiewałymuswoje
pieśni.
Upłynęłoczasuanimało,aniwiele,jenotylewłaśnie,ileupłynęło.
Narazzgrzytnęłyniewidzialnezawiasyiskałaznowusięrozwarła
naoścież.Zbójcywyszlizjejwnętrzakolejno,jedenpodrugim.
Każdydźwigałpustykufer,abygowponownychgrabieżachnapełnić
dukatami.Naostatkuwynurzyłsięzrozwartejbramysamkapitan
ibramanatychmiastzanimsięzamknęła.Miałaonabowiem
odwiekówtakizwyczaj,żezamykałasięsamawchwili,gdywłaśnie
powinnasiębyłazamknąć.Leczotwierałasiętylkopodtajemniczym
nakazemzaklętegoczterowiersza.
Kapitanspojrzałgroźnienaswychpodwładnych,zmarszczyłbrwi,
błysnąłoczami,zgrzytnąłzębami,poruszyłwąsem,tupnąłnogą
oziemięizawołał:
–Czygotowijesteściedonowychgrabieży,donowychnapadów
idonowychczynówkrwiożerczych?
–Jesteśmygotowi–jesteśmygotowi–jesteśmygotowi!
–odkrzyknęlichóremzbójcy.
–Czyżadnegozwasniebrak?–zapytałznowukapitan.
–Żadnegoniebrak–żadnegoniebrak–żadnegoniebrak!
–odkrzyknęlichóremzbójcy.
Wówczaskapitanskinąłdłonią–iwszyscynatychmiast
ijednocześniedosiedliswychrumaków.Rumakiruszyłyzkopyta,
ziemiazadudniła,laszahuczał,echorozległosiępolesie.Zbójcy,
odjeżdżając,mruczelistrasznieigroźniepodwąsem:
–Jestnasczterdziestu–jestnasczterdziestu–jestnasczterdziestu!
Akapitanpomrukiwałjeszczestraszniejigroźniej:
–Jamjestkapitanzbójów–jamjestkapitanzbójów–jamjest
kapitanzbójów!
Pochwiliwszyscyzanurzylisięwgęstwęleśnąitętentkopyt
końskichpocząłsięoddalać.Oddalałsięioddalał,ażwreszciezamilkł
iucichłzupełnie.
WówczasdopieroAli-Babazsunąłsięzdrzewanaziemię,odwiązał
muły,wywiódłjezkrzakówiwrazznimizbliżyłsiędoskały.
–Nigdyniewiadomo,gdziesiębajkakryje!–zawołałAli-Baba,
oglądającskałę.–Zdawałomisiędotąd,żebajkinajczęściejkryjąsię
