Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Jestnasczterdziestu...jestnasczterdziestu...jestnasczterdziestu!
Tenzaś,cojechałnaprzedzie,jeszczestraszniejijeszczegroźniej
pomrukiwał:
–Jamjestkapitanzbójów...jamjestkapitanzbójów...jamjest
kapitanzbójów!..
Ali-Babapoprzezliścieszumiącegodrzewapoliczyłzbójów
–irzeczywiściebyłoichczterdziestu.Oczyichbłyszczały,jak
rozżarzonewęgle,asumiastewąsyporuszałysięodciągłegogniewu.
Wszyscypodjechalidoskałyizsiedlizrumaków.WówczasAli-Baba
zauważył,żerumakizbójeckiebyłyobjuczonekuframi,napełnionymi
pobrzeginiezliczonąilościądukatów.Zbójcybowiemgrabililudzi
podrogachiporozstajachizagrabionymzłotemładowaliswojekufry.
–Ciekawyjestem,gdzieonipochowająswojeskarby?–pomyślał
Ali-Babanadrzewie.
Tymczasemkapitan,trzymająckoniazauzdę,spojrzałsurowo
naswoichpodwładnychizapytał:
–Czywszyscyjesteście?Czyżadnegozwasniebrak?
–Jestnasczterdziestuwrazztobą!Żadnegoniebrak–żadnegonie
brak–żadnegoniebrak!–zawołalichóremzbójcy.
Wówczaskapitanzbliżyłsiędoskałyirzekłgłosemgrzmiącym:
„Jesttubramawskale,
Isączarywbramie!
Kuswejwłasnejchwale
Otwórzsię,Sezamie!”
Podwpływemtychsłówmagicznychizaklętychnagładkiejścianie
skalnejzjawiłasiębrama,jakbyjąnarysowałanaglerękaniewidzialna.
Rysunekbramystawałsięcorazwyraźniejszy,ażwreszciezgrzytnęły
zawiasy,ibramarozwarłasięnaoścież.Kapitanstanąłuwejścia,
azbójcy,dźwigającswekufry,kolejnowchodziliprzezbramę
downętrzaskały.Gdywszedłostatnizbójca,kapitanzanimwsunąłsię
downętrza.Wówczasbramasięzamknęłaizaczęłasięstawaćcoraz
mniejwyraźna,corazbardziejmglista,ażwreszciepozostałnaskale
zaledwowidocznyrysunekbramy.Pochwiliirysunekzniknąłbez
śladu.Niktbyterazniepoznał,patrzącnaskałę,żetaisięwniej
czarodziejskabrama.Skaławyglądałajakdawniejnibyzwykłaiwcale
niezaklętaskała.
Ali-Babasiedziałnadrzewie,pełenstrachu,podziwuiciekawości.
Terazzrozumiał,żezbójcyukrywająswojeskarbywewnętrzuskały,
zwanejSezamem.Izrozumiał,żeSezamotwieraswąbramętylko
przedtym,ktozaklętyczterowierszwgłospowie.Słowazaklętego
