Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
KOBIETAOAKSAMITNYMNASZYJNIKU
ROZDZIAŁI.RODZINAHOFFMANA
WliczbieuroczychmiastrozrzuconychpowybrzeżachRenu,niby
ziarnaróżańca,któregosznurkiembyłabyrzeka,stoiManheim,druga
stolicawielkiegoksięstwaBadeńskiego,drugarezydencjawielkiego
księcia.
Dziś,kiedystatkiparowedochodządoManheimu,kiedykolej
żelaznaprowadzidoManheimu,astrzelaninarewolucyjnazbryzgała
krwiąjegoszatę—niewiemjuż,czemjestManheim;alewepoce
rozpoczynającejtoopowiadanie,tojest,lattemusześćdziesiąt,określę
wamczemonobyło.
Byłotomiastotypowoniemieckie,cicheipolitycznezarazem,nieco
smutne,araczejmarzycielskie;byłotomiastoromansówAugusta
Lafontaine‘a,poematówGoethego,HenrykiBelmanniWerthera.
Dośćrzucićokiemnajegodomyuczciwiewyrównane,podzielone
naczterykwadraty,nauliceszerokieipiękne,gdziekiełkujetrawa,
nawodotryskmitologicznyzpromenadą,ocienionądwurzędowemi
akacjami,byosądzić,jakżyciemiłebybyłoiłatwewpodobnymraju,
gdybynamiętnościmiłosnelubpolityczne,niewkładałytamczasami
pistoletudorękiWerthera,lubsztyletudorękiSanda.
Jesttamzwłaszczamiejscemającecharakterszczególny,to,
naktóremwznosisiękościółiteatr.
Musiałyonebyćwybudowanerazemiprzezjednegoarchitekta;
zapewnewpołowieprzeszłegowieku,kiedykaprysyjakiejśfaworyty
wpływałynaartyzmdotegostopnia,żecałajednaczęśćsztuki
przybierałajejnazwisko,odkościoła,domaleńkiegodomku,
odposągubronzowegoodziesięciustopach,dofigurkizsaskiej
porcelany.
Owóż,kościółiteatrManheimski,sąwstylupompadur.
Kościółmadwieniszezewnętrzne,iwjednejznichstoiMinerwa,
wdrugiejHebe.
Nadedrzwiamiteatruznajdująsiędwasfinksy;jedenznich
przedstawiakomedję,drugitragedję.Pierwszytrzymapodłapąmaskę,
drugisztylet.Nagłowachichwłosyukładająsięszczeciniasto
zwarkoczempudrowanym,cosiędziwnienadajedoichcharakteru
egipskiego.
Caływreszcieplac,domyotaczające,drzewaprzycinane,mury
