Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wniegobezprzerwyzniemymuwielbieniem,jakwbóstwo.
–Joligarçon02–powiedziałapofrancuskudomęża,gdypożegnali
proboszczaiwsiedlidopowozu.–Dawnozauważyłam,żejesttobą
zauroczony.Gdybybyłdziewczyną,miałabympoważnypowód
dozazdrości.Awiesz,onjestnawettrochędociebiepodobny.
Zkoloruwłosów,rysów,figury…
–Cośtakiego!–Roześmiałsię.–Podobnostryjidziadeklubili
ładnezdrowedziewczętawiejskie.Bralijedołóżkawcelu
poprawieniarasyswoichpoddanych–powiedziałdrwiąco.
–Alek!Mamochotętrzepnąćcięparasolkązatęaluzję!
–Niezapominaj,żejamamlaskę!Patrz,widaćjużMaków.
Ninapoderwałasięzpoduszek.
–Rzeczywiście.Boże,jestemtakaszczęśliwa!–wykrzyknęła
podekscytowana.
Niemogłasiędoczekaćchwili,kiedyminąbramęwjazdową.
Zerwałazgłowykapelusz,bojejprzeszkadzałwobserwacji,irzuciła
gonasiedzenie.Słaboprzypiętewarkoczeopadłyjejnaramiona
irozpuściłysię,powiewającnawietrze.Próbowałaupiąćjewwęzeł,
alewymykałysięspodpalców.
–Niepotrafięsamadobrzesięuczesać–narzekała,chwytając
ulatującepasma.–Szpilkiciąglewypadają,afryzurasięnietrzyma.
Niemaszpojęcia,jakitokłopotzdługimiwłosami.
Aleksśledziłkażdyjejruchrozkochanymwzrokiem.
–Promyczku,jesteśtakaśliczna,żeschrupałbymcięzmiłości
–wyszeptał,próbującukraśćjejcałusa.–Kochamkażdytwójwłosek.
Sądlamniecenniejszeodzłota.
Zarumienionazradości,figlarniepołaskotałagownosdługim
pasmem.Tymczasempowózstanąłprzedbramąwjazdową.Nadnią
lśniłatarczaherbowaKlonowieckich.Złotagwiazdanaszyiorła
zdawałasięmrugaćdoNinyprzyjaźnie.
–Tomojaszczęśliwagwiazda–powiedziała.–Dopókionaświeci
nadbramą,wtymdomugościćbędzieszczęście!
ZdomkuprzybramiewyszedłŚwitałaikłaniającsięmłodejpani
ipanu,otwierałpośpiesznieobiepołowyżelaznychwrót.Ninie
przypomniałsięnocnyukradkowywyjazddoWarszawy.Wtedynie
miałajużżadnejnadzieinapowrótdoMakowa.Otworzyłatorebkę,
wyjęłalusterkoiwręczyłajemężowi.
–Potrzymajiniepatrztaknamnie,bopogubięszpilkiiwysiądę
całapotargana.–Znadąsanąminkąprzeglądałasięwkrzywo
trzymanymlusterku.–Alek!Chceszmnieskompromitować?
