Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
2
Izakręciłasiępokuchnizupełniejaknawiedzona.Naciemno-
bordowymblacieleżałygarnki,patelnie,robotkuchenny,mikser–
towszystkoświadczyłoojejwielkiejprzedwigilijnejzaciekłości.
Nacodzieńnajczęściejjadaliwmieście,jedynieczasemwweek-
endywtymwielkimdomu,zktóregoPiotrbyłtakidumny.Tutaj
kuchniawyglądałajakprawdziwysalon,gdziemożnatańczyć
irobićprawiewszystkozwyjątkiemgotowania,bonagotowanie
niebyłonigdyczasu.Izainżynierowaławciążnabudowie,choć
niemusiałategorobić,bomieliwystarczającoszmaluztego,co
onzarobił,prowadząchurtownięisiećsklepów.Przecieżzatrud-
niałprawiesetkęosóbionamogłabycałkiemswobodniepraco-
waćuniegojakodyrektorczyktośtamjeszcze,aleprzyzwycza-
iłasię,araczejprzylgnęładotejswojejrobotynabudowie.Tam
jąprzecieżpoznał,paniąmgrinż.kier.bud.IzabellęBorucką,
jakomłodystudentprawanapraktykachrobotniczychitakto
sięzaczęło,odsłowadosłowa…Przekradałsięwieczoremdojej
baraku,obalalipółliterkai…doroboty.Tak,wteklockibyłanie-
samowita,ciałkojędrneipełne,zżadnąkobitkąniemiałjeszcze
takiejfrajdy,bywałoipięćrazypodrząd–trajkotała:tyjesteś
niezłyogier,inadstawiałasięwcoraztonowejpozycji.Czasem
robiłosiętkliwieisentymentalnie,potrafiliprzeleżećoboksiebie
wielegodzinibyłontakcudownie”.Kochamcię–powiedziałjej
Piotrpierwszyraz,potemkochalisięjakszaleni.
–Tojakiśtrans,niewiarygodne–mówiłaIza.
–Znikimniebyłomitakdobrze–powiedziałPiotr,kiedy
zsunąłsięzniejdelikatnieizrozpierającejgotkliwościniemógł
złapaćtchu.
–Tomożepobierzmysię–zaproponował.Roześmiałasię.
–Dlaczegosięśmiejesz?–spytałurażony.
–Acomamrobić,płakać?
16
