Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
III.
Wchodzącdodobrzeoświetlonegopokoju,zarazodproguujrzał
chorego,którynawidokwchodzącychchciałsiępodnieść,leczbrakło
musił,jęknąłtylkocichoiwychudzonąrękęwyciągnąłnapowitanie.
JegoniespokojneoczybadawczozatrzymałysięnaJanie.
–Józiu,niepoznajeszmnie?
Chorypatrzyłprzezchwilęizawołał,uśmiechającsięradośnie:
–Jasio!MójJasiek!
Uściskalisięserdecznie.
–Cozaszczęśliwezdarzenie!Cozatrafbłogosławiony–szeptał
chory.Leczwysiłekiwzruszeniezatamowałymuoddech.Krew
rzuciłasięustami.Gdyzatamowanoodpływ,choryleżałspokojnie
czasjakiś,poczem,zwracającsiędoJana,cichowyszeptał:
–Ot,widzisz,cosięzemnąstało?Konampowolijużodparu
miesięcyiumrzećniemogę.Pamiętasz,jakizdrówbyłem?Pamiętasz?
–iuśmiechrozjaśniłmuwyniszczonątwarz.–Aleity,mójJanku,
nieszczególniewyglądasz,zmizerniałeś!
MójBoże,tylelat,jakeśmysięniewidzieli!
–Wlipcuskończyłosięosiem–dodałJan.
Ipoczęlisobieopowiadać,coprzeszli,coprzecierpieli.Janzgorzką
rezygnacjąprzedstawiałswojeborykaniasięzlosem–ostatnizawód
opowiadałszczegółowo,lubującsięwrażeniem,jakiemowajego
wywierałanaschorowanym,nerwowymJóziu,którycochwila
przerywałopowiadaniewykrzyknikami,pełnemiwspółczucia.
Dziwnarzecz,Janmimoradości,jakamusprawiałamyśl,
żeuściśniedawnegodruha,gdygoujrzał,ochłódł,cośsięwnim
zerwało,jakbytanićsympatji,któraichdawniejłączyła.
Zamknąłsięwsobie,choćnazewnątrzbyłwylany.Zjakiemś
dziwnemuczuciemwzrokjegoślizgałsięposkromnychmeblach,żeby
takpowiedzieć,bezwiednietaksująco.
Długownocgwarzylioprzeszłości;choryożywiałsię,zapalał,
twarzmupojaśniała.ZwierzyłsięJanowizuśmiechempoczciwej
radości,żemiałnarzeczoną.Pobiorąsię,jakwyzdrowieje.
–Ażebyświedział,jakadobra,jakarozumna,serdeczna
dziewczyna.
–Kochaciesię?–szepnałJanzjakąśniechęciąwgłosie.
–Czysiękochamy?dobrysobie!–uśmiechnąłsięzpolitowaniem,
żemożnapytaćoto.–Aty,Jasiu,niekochasz,nieżeniszsię?
–MójdrogiJóziu,daruj,alecipowiem,żekochająsiętylkoci,
którzymająwielepieniędzy,wieleczasu,wielenaiwnościijeszcze
