Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
iidziemydokuchni.
–Aniemogętupoczekać?
–Niemożesz.
–Aczemunie?Boiszsię,żeznówcośodwalę?
Elkauniosłabrew.
–Amaszzamiar?
Justynapotrząsnęłagłowąicmoknęławwyrazieudawanego
oburzenia.
–Bożedrogi,człowiekraztrochęsiępochlastatępążyletkąijuż
mudoczepiająłatkęsamobójcy!
–Miałaśszczęście,żebyłatępa–mruknęłaElka,zrozbawieniem
obserwująctowarzyszkę,którastanęłanadywanieikrzywiącsię,
rozmasowywałaścierpniętełydki.–Gdybyśdorwałabrzytwę
Dominika,tomożliwe,żeterazniemiałabyśręki.
–Chybasobiejajarobisz?Torettogolisiębrzytwą?!
–Aowszem.Takjakjegodziadipradziad.Takprzynajmniejgłoszą
rodzinnelegendy.
–Głowęteż?!
–Głowęprzedewszystkim.
Gotowałamleko,stojącprzykuchenceipilnując,żebynieprzypalić
garnka.Justynasiedziałaprzystoleiprzeglądałacośwswoim
telefonie.
–Tywiesz,żepotymwszystkimonnawetniespytał,jaksięczuję?
Czymiczegośnietrzeba?–odezwałasięJustynapochwili.Jejgłos
nabrzmiałsmutkiemirozczarowaniem.–Jaktomożliwe,żeczłowiek
mieszkaztobąwjednymdomuprzezdziewięćlat,kładziesięobok
ciebiewtymsamymłóżku,leżypodtąsamąkołdrą…Używatego
samegoręcznika,aczasemnawettwojejszczoteczkidozębów,
bowjegowłasnejwyczerpałasiębateria…Powiedz,jaktomożliwe,
żetensamczłowiek,którypielęgnujecięwchorobieipokażdej
dłuższejpodróżypytaztroską,czydojechałaśbezpiecznienamiejsce,
naglewyprowadzasięiodtegomomentuprzestajeszdlaniego
istnieć…?
Elkazacisnęławargi.Czajkawpatrywałasięwnią,oczekując
odpowiedzi,alecóżmogłapowiedzieć?Potrząsnęłapoprostugłową
wwymownymgeście.Staranniewmieszaładomlekakakao,apotem
nalałagorącynapójdoulubionychfiliżanekzBolesławca.
Justyna,któradotejporybardzouważała,abyszczelniezakrywać
nieszczęsneleweprzedramię,terazpodwinęłapalcemkrawędź
wełnianegorękawaiwidząctużnadprzegubemodklejającesiębrzegi
