Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
2
MorzeBałtyckiedymiło.JerzyCiszewskiprzeżyłjuż
siedemdziesiątosiemlatiniepierwszyrazwidział
tozjawisko,alezakażdymrazemczułdreszcz,bomiało
wsobiecośzapokalipsy.Zwłaszczanahoryzoncie,
gdziebijącepodniebosłupyparyprzysłaniały
zachodzącesłońce,rozgrywałosięwidowiskogodne
końcaświata.Miałwrażenie,żekulądowisunie
milczącafalaognia,pchającprzedsobąchmurydymu,
iżewszystkotozachwilęogarniejegosamego,
Karolinę,plażęileżącyzadrzewamiGdańsk.
Przestałbiecipochyliłsię,opierającdłonienaudach
odzianychwnowiutkietermoaktywnespodnie,podobno
najnowszykrzyksportowejmody.Łapczywiełapał
zmrożonepowietrze.Karolinaodwróciłagłowę.
Pomachał,żezarazjądogoni,aleniedałasięzwieść.
Zawróciła,amłodośćidługienogipostawiłyjąprzy
nimzbytszybko.Wolałby,żebydałamuwięcejczasu.
–Odpoczynek?–spytałalekko,abytylkostary
człowiek,jejukochanydziadek,nieodczuł,żejestbez
formy.
–Wystarczychwilka.
Wykorzystałaprzerwę,abyspojrzećnadymyimorze.
Spodniebieskiejczapkiwystawałykosmykikręconych
włosów,aprofiltwarzy,któryzarysowałsięwszarości
styczniowegowieczoru,wydałsięstaremuczłowiekowi
niezwyklesubtelny.JerzyCiszewskipomyślał
zprzyjemnością,żejegownuczkajestnajpiękniejsza
naświecieiżetoniesprawiedliwe,żedobiega
