Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Promieńświatłarozsądkuzdawałsiędocieraćdojej
zasnutejchmuramiduszyidelikatnyrumieniecnapłynął
najejpoliczek.
–Proszęmiwybaczyć,sir–wyjąknęławreszcie.–Nie
znampanaiwyobraziłamsobie…
Pochyliłasię,byucałowaćdziecko.
–Wyobraziłasobiepani,żepróbujęporwaćjejsyna?
Głaszczącgopogłówce,roześmiałasię
zzakłopotaniem.
–Niewiedziałam,żepróbowałprzejśćprzezmur
–odrzekła,poczymdodałapospiesznie:–Mam
przyjemnośćrozmawiaćzpanemMarkhamem,prawda?
Skłoniwszysię,ośmieliłemsięzapytać,jakmnie
rozpoznała.
–Pańskasiostrazłożyłanamkilkadnitemuwizytę.
RazemzpaniąMarkham.
–Zatempodobieństwojesttakuderzające?
–zapytałemzpewnymzaskoczeniem,amyślotakiej
możliwościniepochlebiłamitak,jakpowinna.
–Niejakiepodobieństwoistnieje,jaksądzę
–odpowiedziałazpewnymniezdecydowaniem
iprzyglądającsięmojejtwarzy.–Pozatymzdajemisię,
żewidziałampanawniedzielęwkościele.
Uśmiechnąłemsię.Tenrodzajuśmiechumusiał
przywołaćwniejjakieśwyjątkowonieprzyjemne
wspomnienia,albowiemnagletwarzjejprzybrała
ówdumny,lodowatywyraz,któryzdałsięmitakbardzo
nieznośnywkościele.
–Dowidzenia,panieMarkham–powiedziałaibez
dalszegosłowaczyspojrzeniawycofałasięwrazzeswym
dzieckiemdoogrodu.
Janatomiastskierowałemsięwdrogępowrotną
dodomu–pełengniewuirozżalenia,choćniepotrafiłbym
podaćprzyczynyowychuczuć.
Dodomuwstąpiłemtylkopoto,abyzostawićtam
