Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—WswoimmieszkaniuprzyulicyWolnościsiedemprzeztrzy.
—Gdziedokładnie?
—Siedziałamzamkniętawsypialni.
—Aofiara,toznaczyposzkodowany,SławomirŁuczyński?
—Niewiem,niesłyszałam…
—Niesłyszałapani,czychodziłpomieszkaniu?—wtrąciła
zdenerwowanaMarlena,boporaprzesłuchaniawpływałazabójczo
najejpokładycierpliwości,mocnoostatnionadszarpnięteilością
przydzielonychspraw.
—Musipaniodpowiedziećgłośno,aniekiwaćgłową,
bonagrywamyprzesłuchanie—poinstruowałkomisarz,momentalnie
zgromionywzrokiemprzezpaniąprokurator.—Przepraszam,
chciałemtylkopomóc—wymyśliłnaprędceinfantylne
usprawiedliwienie,wzruszającprzytymramionami.
—Niesłyszałam.—Martawciążmówiłaspokojnymibardzo
cichymtonem.
—Jaktomożliwe?Nieinteresowałopani,gdziejestmąż?Corobi?
Czyczegośniepotrzebuje?—Prokuratorprzeszładoataku
werbalnego,cowyraźniedowodziło,żetenetaplubiłanajbardziej.
WprzeciwieństwiedoSylwestrauważała,żedziękizarzuceniu
przesłuchiwanychpytaniamiłatwiejichzagonićwzastawionesidła.
—Agdywróciłapanidodomu,noniewiem,choćbyzpracy,togdzie
przebywał?
—Niebyłamwpracy.
—Notomożenazakupach?
—Mążrobizakupy.
—Cholera,towtoalecieprzynajmniej!—podniosłagłosdodatkowo
zirytowanaapatiąMarty.
—Paniprokurator!—upomniałMarlenęSylwester,aleona
skuteczniezbyłatęuwagęmilczeniem.
—Noniechpodejrzananiemówi,żeniewychodziłazsypialniprzez
całydzień!Takiejtodobrze,mążutrzymujerodzinę,aonawyleguje
sięgodzinamiwłóżku—parsknęłaisplotłaręcenapiersinaprawdę
oburzona.
—Niejestempewna,czychciałabypaniprokuratortakwłaśnie
spędzaćczas.—Martawkońcupodniosławzrokznadstołu,jednakże
napotykającrozgniewaneobliczesiedzącejnaprzeciwkokobiety,
ponownieopuściłagłowę.
—Możepaniprzestaćudawaćtęobojętność?—Marlenanie
ustępowała.
