Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Strażniczkiżyćnamniedadzązałamanieregulaminu,więcwskakuj
napięterkoilulu.—Jejprzesadnieoficjalnytonniezwiastował
niczegodobrego,choćpochwiliMartausłyszałacoś,cozłagodziło
zderzeniezjakżeodmiennąrzeczywistością.—Tylkopierwszanoc
jestnajgorsza—szepnęła,zerkającprzezpraweramię.—Inierycz
zagłośno,bonamkochaniutkienadzorczyniezzadrzwizrobiąjutro
kocioł—dodała,nakrywającsweciałokołdrąażposamąbrodę.
Tylkojednowolnemiejsceczekałonakolejnąwięźniarkę.„Jak
tostraszniebrzmi”—pomyślałaodrazuMarta.—„Więźniarka!”.
—Otokimzostałam!—stwierdziłaszeptem,wdrapującsię
naposłanienadDanutą.Kiedyoczyprzywykłydociemności,
zobaczyłanaprzeciwkokolejnykształtprzypominającyczłowieka,
zburządługichwłosówrozłożonychnapoduszce.—Czylikomplet
—westchnęłazrezygnowanaizamknęłaoczy,próbujączasnąć.
Wciążniedocieraładoniejpowagawydarzeńostatnichgodzin.
Dobrze,żedziewczynkiwyjechałydobabci.Zanimusłyszą
wiadomośćopobycieojcawszpitaluimamywwięzieniu,nadejdzie
nowydzień.Możeznacznieprzyjaźniejszyodostatnich,
przepełnionychtragicznymiprzeżyciamiidoznanymiupokorzeniami.
Takmocnokochałaswojedwiecórki…Coprawdaniewidziałaich
oddwóchtygodni,aleprzynajmniejcodziennierozmawiałaznimi
przeztelefon.Każdegojedenraz,alezawszetolepszeniżnic.
JakimkolwiekdespotąbyłbySławek,trzebaprzyznać,żepozory
potrafiłzachować.Gdybynieone,całkowicieuniemożliwiłbyjej
kontaktzdziewczynkami.Wymyśliłniepodlegającedyskusji
wytłumaczeniealbowygłosiłkategoryczne:„Nie,bonie”.
Aprzecieżtylkodziękinimjakośmiałajeszczechęćdożycia.
MiłośćAdamaniewystarczałajużdoprzetrwaniakolejnychciężkich
chwil,godzin,dni,tygodni.Nie,kiedymusiałazniejzrezygnować…
