Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
żewrócił,abywychowaćViolet,wprzągłsięponowniewkołolosu,
zktóregotakdesperackopragnąłumknąć.
Dom,zewzględunanieobecnośćwłaścicieliistangodny
pożałowania,zostałwłaściwiewymazanyzmapy.Iusunięty
zwszelkiejkorespondencji,archiwówitympodobnych,doktórych
braciaEverlymielidostęp.DopókiAmbrosezachowywałmilczenie,
Gabrielprowadziłinteresygdzieindziej,aVioletnieopuszczaładomu,
ktomiałbypodejrzewać,żeukrywalitutajdziecko?Penelopanie
mogłaszukaćtego,oistnieniuczegoniemiałapojęcia.
Ażdoteraz.
Gdybynaciskała,mógłtwierdzić,żezależymunaciszyispokoju
–aleobojewiedzą,żesamotnośćmożebardzoprzypominać
tajemniczość.
Penelopabębnipalcamiobrzegfotela.
–Jesteściemicoświnni,bądźłaskawotympamiętać.
–Skorotaktwierdzisz–odpowiadaAmbroseostrożnie.–Alenie
przypominamsobie,żebymcięprosiłojakąśprzysługę.
Ambrosestąpapokruchymlodzie,mówiącdoniejwtensposób,
jednakniejestwstaniepoddaćsiębezwalki.Byćmożedlatego,
żeporazpierwszyobudziłsięwnimpłomyczeknadziei,będący
słabiutkąnagrodązakoniecznośćmarnowaniaczasuwtymdomu.
Abyćmożepoprostusądzi,żejegorodzinaniezasługujenato,
bypodaćjąpotworowinatacy.
–Janienegocjuję,Ambrose–oświadczaPenelopa
zdoprowadzającymgodofuriispokojem.
–RódEverlychmawobecciebiedług.Nieja–odpowiada.
–AtyniejesteśEverly?–pytaPenelopa.
–Nieudawaj,żetojesttosamo…
–Ambrose.
