Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Zaczynadoniegomówićperpan,jegospojrzenieigłossą
takie,żeniemożezwracaćsiędoniegopoimieniu.
–Miałpanniebieskisweter–powtarzaiuśmiechasię–
zbiałympasemwpoprzek…znałpanmojegoojca,mana
imięAnton,AntonBelak…napewnopanpamięta…kiedyś
jeździliśmyrazemnanartach,przewróciłamsięipanpomógł
miwstać,całaprzemokłam…bośniegbyłmokry.
Wszystkotomówijednymtchemipatrzynaniegowy-
czekująco.
Oficerowicośzaczynaświtaćnadźwięknazwiskaojca
dziewczyny,aleniechcesobieprzypomnieć,oczymmówi
młodakobieta,wtedyfaktyczniezwracalisiędoniegoLu-
dek,teraznatomiastjestLudwigiem,zresztązawszebyłLu-
dwigiem,tylkokiedyśnazywanogoLudkiem–cozagłupie
słoweńskiezniekształcenieporządnegoimienia.
Patrzynaniąinaglewybuchaśmiechem.
–Naprawdękiedyśjeździliśmynanartach,tak,pamiętam.
–Ajasięprzewróciłam.
–Przewróciłasiępaniwzaspę?
–Pomógłmipanwstać.Byłamcałamokra,zgubiłam
kijek.
–Kijek?
–Kijekodnart,szukaliśmygowśniegu.
Ludwigspoglądanazegarek.
–Aojciec?–pyta.–Couniego?
Nieczekanaodpowiedź,spieszysię,maodpowiedzialną
pracęwtymmieście,niezwykleodpowiedzialną,niemoże
wnieskończonośćstaćnaulicyirozmawiaćzdziewczy-
ną,którejkiedyśpodobnopomógłwygrzebaćsięześnie-
gu,prawdopodobnieznalazłteżjejkijek,patrzynazegarek
imówi,żemusiiśćdopracy.Alewtejsamejchwiliprzelatuje
muprzezgłowęmyśl,żedziewczynajestjużkobietąiwłaści-
wieniemiałbynicprzeciwkotemu,żebyjeszczerazpodnieść
jązmokregośniegu.
–Możepopracymoglibyśmyrazemwypićherbatę,wka-
wiarni...–mówinagleSonjaiczuje,żesięczerwieni.
10
