Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Wciąż–kiwagłowąSonja.–Nachirurgii.
–Tomadużopracy–mówiispoglądananiąznacząco.
–Raczejtak.
PrzezjakiśczasLudwigmilczy,jakbyniewiedział,czy
wartociągnąćdalejrozmowęzmłodądamą,któragonaj-
wyraźniejpodziwia,czymożelepiejbyłobydaćsobiespokój
ztąprzesłodzonąherbatąizamówićkoniak.Decydujesięna
koniakikiwanakelnera,któryprzybiegazbiałąserwetką
przewieszonąprzezramię.
Milcząchwilę,jakbyniemielisobiejużnicdopowie-
dzenia.Kiedykoniaklądujenastole,Ludwigwyćwiczonym
miękkimruchembierzekieliszekwdłoń,lekkomieszajego
zawartość,wącha,próbuje.
Sonjiwydajesię,żepotrafitorobićrówniedobrze,amoże
nawetlepiej,jakpuszczaćniebieskawekółkazdymu.
–Dobry–nagleodzywasięposłoweńsku.–Dziwiszsię?
Myślisz,żezapomniałem?
Znowupochylasięnadstołemicicho,jakbysięjejzwie-
rzał,mówi:
–Wmojejpracysłoweńskibardzosięprzydaje.
Sonjaczujezimnypot,któryspływajejpoplecach.
Wjegopracy.Iczujeteż,żeniemożejużpoświęcaćuwagi
obłoczkomdymu,językomikoniakowi.Przyszłatuwnie-
zwykleważnejsprawie.Achoćsprawajestśmiertelniepo-
ważna,musisięuśmiechać.
–Kiedyspotkaliśmysięnaulicy–jejgłosjestspokojny,
natwarzyznowupojawiasięuśmiech–wspomniałam,żenie
chodzioojca.
4
Ludwigmilczy,patrzynaniązimnymwzrokiem.Zapomniał,
oczymrozmawialinaulicy,wtedynaprawdęprzyszłomudo
głowy,żedziewczynachcesięzakimśwstawić,dobrzeto
zna,chybanawetcośtakiegopowiedziała,alewyleciałomu
17
