Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
są–jakproponująautorzy–„społecznymimiejscami,
wktórychbiograficznatożsamośćstajesięwydarzeniem”
(Bohn,Hahn1999:36).Możnadonichzaliczyćtakie
formykomunikacji,jakspowiedźczypsychoanaliza,
dziennikintymny,niektórepostacimedycznej→
anamnezylubzeznaniaprzedsądem.PodobnieMichel
Foucault(1926–1984),piszącokulturowychtechnikach
produkowaniatożsamości,zaliczaautobiograficzne
pisanie(np.prowadzeniekorespondencjiczyzapisów
diarystycznych)dogłównychpraktyk„troskiosiebie”,
znanychjużwstarożytności(Foucault1999[1984]).
ManfredSchneiderzwracazkoleiuwagęnafakt,
żekoniecznośćwytwarzaniaiposiadaniahistoriiżyciajest
konsekwencjąrozwojunowoczesnychform
podmiotowości,którewymagająautobiograficznej
pamięci:„Szaleniecutraciłswojąautobiografię.Uwrót
zakładówpsychiatrycznychtestsprawdzający,czypotrafi
onopowiedziećswójżyciorys,decydujeoprzynależności
doświatanormalności”(Schneider1993:254).
Konstruktywistycznespojrzenienapraktyki
autobiograficznejakogeneratorybiograficznejtożsamości
odpowiadaliteraturoznawczemuujęciuautobiografizmu,
któreopierasięnarozpoznaniuperformatywności
autobiograficznegopisania.Właściwośćtęmożna
rozumiećzarównowznaczeniuperformatywnej
wypowiedziJohnaLangshawaAustina(1911–1960),która
–czyniącto,cooznacza–jestjęzykowymdziałaniem
ijednocześniejegorealnymskutkiem(Austin1962).
Wszerszymujęciuperformatywnośćuwypukla
medialność,materialnośćiprocesualność,atakże
zdarzeniowośćzjawiskidziałań–zanimstanąsięone
reprezentacją(znakiem,tekstem).Takpojętepisanie
autobiograficznejestwięcnietylepisaniemosobie,ile
pisaniemsiebie.
LiteraturaautobiograficznawXXiXXIwieku
Klasycznaautobiografia,wktórejpiszącypodmiot
opowiadawstyluobiektywnejrelacjiswojeżycie
odmomentunarodzindoczasupisania
autobiograficznegotekstu,funkcjonujewXXw.przede
