Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
nablat.Thorzacząłsięrzucać,aNoahwydałazsiebiezduszonykrzyk
iprzywarładomojejpiersi.
Zaskoczyłomnie,żeszukałaumnieratunku,chociaż
tojająstraszyłem.
–Thor,siad!–piesuspokoiłsięnatychmiast,usiadłizaczął
radośniemerdaćogonem.
SpojrzałemnaNoah,któraobiemarękamikurczowotrzymałasię
mojejkoszuli,iuśmiechnąłemsię.Pochwilidotarłodoniej,corobi:
wtedypuściłamnieiodepchnęła.
–Pogrzałocięczyco?
–Popierwsze,ostatnirazpodniosłaśrękęnamojegopsa,apo
drugie–ostrzegłemją,wpatrującsięwjejoczy;jakaśczęśćmózgu
zauważyładrobnepieginajejnosieipoliczkachizafiksowałasię
nanich–nigdywięcejmnienieobrażaj,bonaprawdębędziemymieli
problem.
Zachowywałasięjakośdziwnie.Najpierwpopatrzyłamiwoczy,
apotemprzeniosławzroknamójtors,bochybaniebyławstanie
wytrzymaćmojegospojrzenia.
Zrobiłemdwakrokiwtył.Poczułemswójprzyspieszonyoddech,
diabliwiedzączemu.Miałemjużdośćtejdziewczynyjaknajeden
dzień,chociażprzecieżpoznaliśmysiępięćminuttemu.
–Lepiej,żebyśmyzaczęlisiędogadywać,siostrzyczko
–odwróciłemsiędoniejplecami,wziąłemzblatukanapkęiruszyłem
wstronęwyjścia.
–Nienazywajmnietak.Niejestemtwojąsiostrąaninikim
podobnym–odparła.Wjejtoniebyłotylenienawiściibezczelności,
żeażsięodwróciłem,żebyznównaniąspojrzeć.Oczybłyszczałyjej
przekonaniemcodosłusznościtego,copowiedziała,iwtedy
zrozumiałem,żemałżeństwonaszychrodzicówucieszyłojątaksamo
jakmnie.
–Codotegosięzgadzamy…siostruniu–zmrużyłemoczy
izrozbawieniemobserwowałem,jakjejmałerączkizaciskająsię
wpięści.
Nagleusłyszałemzaplecamijakiśhałas.Odwróciłemsię
izobaczyłemmojegoojca…ijegożonę.
–Widzę,żejużsiępoznaliście–ojciecwszedłdokuchni
uśmiechniętyoduchadoucha.Odbardzodawnaniewidziałem,żeby
taksięuśmiechał,iwgłębiduszycieszyłemsię,żejestszczęśliwyiże
ułożyłsobieżycienanowo.Nawetjeślipodrodzekogośporzucił:
mnie.
