Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
kroczyładoołtarzawKatedrzeOliwskiej,wsparta
naramieniuswojegomęża,RomualdaPoniatowskiego.
Uśmiechyrozdawałanaprawoilewo,bacznieobserwując
rodzinęmęża,którejniezdążyłapoznaćzracji
przyspieszonegoślubu.
RodzinyGertrudynaślubieniebyłoprawiewcale.Pani
Poniatowskamiałazeswojejstronyjedyniesiostrę,która
–prezentującekstremalnybrzuchzpotomkiemwśrodku
–wręczyłajejolbrzymibukietpłomiennychróż.
–Szczęścia,kochanie–wyszeptała.–Obywszystko
byłoponaszejmyśli–dodałacicho.–SpełnieniaTWOICH
marzeń,paniPoniatowska!–Mrugnęła
porozumiewawczo.
Zasiostrąstałjejmąż,któryniemógłsiędopchać
domłodejpary.
–Mareczku,kochanie,niepchajsię!–rozkazałasiostra
pannymłodej.–Znaj,kotku,swojemiejsce…–Zmroziła
mężawzrokiem.
Mareczekusunąłsięposłusznie.Swojemiejscezdążył
jużpoznać.Bardzodokładnie.
SiostryPiontekodnajmłodszychlatlubiłypokazywać
wszystkim,gdziejestichmiejsce.Gertrudabyłastarsza,
więcprzodowałaniemalżewewszystkim.Niemalże.
Niestety,późniejwyszłazamąż,poczymzaszławciążę
–alenazwiskomiałazdecydowanielepsze,coteżtrochę
jąuspokoiłoiupewniło,żenaniektórerzeczywarto
czekać.
GertrudaiKrystynaurodziłysynówizarównojedna,jak
idrugaposłałyichnamedycynę.Ztym,żeGusiozostał
ginekologiem,aMariusz,ciotecznybratGusia–dentystą.
–Nopopatrz,kochanaTrudko–powiedziałakiedyś
Krystyna.–Mariuszekbędziezaglądałprzezgórnądziurę,
atwójGusioprzezdolną,hihihi!–Wybuchłaperlistym
śmiechem.
–Hihihi–odparłasarkastycznieGertruda,krzywiącsię
paskudnie.
–Trudko,kochanie,niejesteśzadowolona?–zapytała
mamaMariuszka.–Przecieżtotakidobryfachwręku…
–Dobry,dobry,„mąszeri”–odparłaGertruda.Odkąd
