Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
CoPopiołkowichybawystarczało.
–Juruś,nigdyniemówiłeś,żemasztakąfrancężonę–próbował
pocieszyćkolegękomisarz.–Jabymswojązabił–szepnął
redaktorowidoucha.–Tytemuwisielcowichybanicniezrobiłeś?
–PolicjantstarałsięspojrzećMaciągowiwoczy.
–Ziemek,czyciępojebało?Dostałchujzaswoje,aletonieja.
–Uspokójsię,musiałemzapytać–tłumaczyłsięfunkcjonariusz.
–Opiszmitego,któryciłebrozbiłimożepowiesiłtegotwojego
kumpla.–Tutajkomisarzsięuśmiechnąłidodał:–Jużbyłegokumpla.
–Wielki.Jakmniechwyciłłapązaszyję,tomyślałem,żemikości
połamie.Ityle,kurwa,pamiętam.–Redaktorrozłożyłręce.
–Jeślizrobiliściewszystko,wołajciekarawaniarzy–zdecydował
komisarzPopiołek.–Tenwisielecmiałjakąśrodzinę,wieszmoże,
Juruś?–uprzejmiezapytałpolicjant.
–Wielelattemurodzicemuzmarli,rodzeństwaniemiał.Takmówił.
Żonyteż.–Dziennikarznieodważyłsięspojrzećnapolicjanta.
–PrzyjechałtutajzPodlasia.Zajakąśdupą,któraznalazłasobie
lepszego.Iżyłsam…–Maciąg,wypowiadającostaniesłowa,
wiedział,żesięzapędził.
Zauważyłtokomisarz,alezapytałtylko:–Gdziepracował?
–Napoczcie.NazywałsięZdzisławPomysł.
KomisarzowiPopiołkowiodrazudogłowyprzyszłydowcipy
olistonoszu,któryodwiedzacudzeżony,gdymężowieidądopracy,
alenieodważyłsięopowiedziećanijednego.
ProkuratorEwaGęsickaweszładomieszkaniatylkonachwilę.Ręką
zasłoniłaustainos,mówiąc,żeniemożewąchaćzaszczanych
iosranychfacetów.Kazałapolicjantomrobićswoje.
–Juruś,możeszjużiśćdoswojejżony.–Popiołekwestchnął.
–Chybanicotymdogazetynienapiszesz?–zapytałjeszcze
nawszelkiwypadek.
Redaktorspojrzałnakolegęzwyrzutem.
