Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wejść.PokilkunastuminutachsamaBognaotworzyładrzwi.
DopracyprzyszłaZośkaRaźna.Wyglądało,żechcesięzatrzymać
przybiurkuJerzego.Onjednakniezachęciłjej,więcposzładalej.
Niekiedyprzezzamkniętedrzwigabinetubyłosłychać,żeszefowa
rozmawia.TymrazemwyglądałojakbyzVioląszeptały.
GdyViolaBywalecwychodziłazredakcji,Bognaodprowadziła
jąwzrokieminapożegnaniesobiepomachały.KiwnęłanaJerzego.
ZawołałateżZośkę.
–Jerzy,tydobrzeznałeśZdziśka?–zapytała.
Byłpodwójniezaskoczony.
WicedyrektorapocztyZdzisławaPomysłaznaliwszyscy
w„WiadomościachLokalnych”.Otym,żeonsięznimtrochę
kolegował,szefowamusiaławiedzieć,nierazgodoniegowysyłała
ipotemotymrozmawiali.Jeszczebardziejbyłzaskoczony,żetak
czulezdrobniłajegoimię.
Czyżbyionabyłanajegohaczyku?,pomyślałisięzaczerwienił.
–JanieznałamdyrektoraPomysła–włączyłasięrudaZośka,alejej
uwagęKotkazignorowała.
–Ciekawe,zkimonjeszczesypiał?–zamruczałapodnosem
naczelna.
NiespojrzałanaJerzego.Wzięładorękitelefonizaczęłaczegoś
szukać.
Zośkachybawspółczułakoledze,żeszefowatakznimpogrywa.
Kotkawybrałanumerizachwilęktośsięodezwał.
–Leoś,przyślęciMaciągaiRaźną,abyśimpowiedział,comają
napisaćopomyśleZdzicha–zakpiłaznazwiskawicedyrektora
Pomysła.
Domyślilisię,żerozmawiazdyrektoremgeneralnympoczty,
LeopoldemDworzaninem.
–Cześć,dowieczora!–zakończyła.
JerzyiZośkawstali,aszefowaichniezatrzymywała.
