Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
tęczynność.
R.W.przypracywyglądałnibycherubin—skrybazobrazupędzla
(wątpliwego,jaksiępotoczniemówi,czyliwistocierzeczy
nienastręczającegożadnychwątpliwości)jakiegośdawnegomistrza.
Wreszciedokumentzostałsporządzonywdwujednobrzmiących
egzemplarzachipodpisanywobecnościpannyBelli,pełnego
lekceważeniaświadka,przezukładającesięstrony:R.Wilfera
orazpanaJohnaRokesmitha.
GdyprzyszłakolejnapodpisBelli,panRokesmish,którystałteraz,
jakuprzedniosiedział,niepewnąrękąwspartyobrzegstołu,przyglądał
siędziewczynieukradkiem,leczbystro.Objąłwzrokiemwdzięczną
postaćpochylonąnaddokumentemipytającą:„Gdziepodpisać,
ojczulku?Tutaj?Wtymrogu?”Objąłwzrokiempiękneciemnewłosy,
ocieniającezalotnątwarzyczkę.Objąłwzrokiemzamaszystypodpis
—takśmiały,jakgdybyniekobiecyzgoła.Późniejdziewczyna
imłodyczłowiekspojrzelinasiebiewzajemnie.
—Jestempaniszczerzeobowiązany.
—Obowiązany?Czemu?
—Tylemiałapaniprzezemniekłopotu.
—Zezłożeniempodpisu?A,tak...Aleostateczniejestemcórką
pańskiegogospodarza,proszępana.
PanRokesmithmógłjużtylkozapłacićzgodniezumowąosiem
suwerenów,umowęschowaćdokieszeniiodejść,coteżzrobił
możliwienajnieporadniej,izostałodprowadzonydofurtkiprzezpana
domu.KiedyR.W.zlichtarzemwrękuwróciłnałonorodziny,zastał
tołonowezbranenieladawzburzeniem.
—Ojczulku!—zawołałaBella.—Przyjęliśmynalokatora
mordercę.
—Alborozbójnika,ojczulku—dorzuciłaLawinia.
—Zanicnikomuwtwarzniespojrzy—podjęłaBella.—Jakżyję,
niewidziałampodobnegotypka!
—Mojekochane—odparłojciec—topoprostudżentelmen
nieśmiały,szczególnie,żesiętakwyrażę,wobecpanienekwwaszym
wieku.
—Nonsens!—wybuchnęłastarszasiostra.—Conaszwiek
