Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ostatniawolazostałaujawniona,mówiłemciniezliczonąilośćrazy,
żewątpię,czyzamieniłemznimbodajstosłów.Jeżelidlakaprysu
chciałnaszadziwić,tokaprysowiuczyniłzadość,bozpewnością
byliśmyzdumieni.
—Akiedyporazpierwszymniezauważył,tupałam
iwrzeszczałam.Prawda,ojczulku?—podjęłaBella,kontemplując
wyżejwspomnianąstopę.
—Tupałaś,mojedziecko,maleńkiminóżkamiiwrzeszczałaś
cienkimgłosikiem,iokładałaśmnieczapeczką,którąspecjalniewtym
celuzdarłaśzgłówki—odparłR.W.takimtonem,jakgdybymiłe
wspomnieniapotęgowałysmakrumu—ponieważniechciałempójść
drogądokładnietaką,jakaodpowiadałatobie.Wtedystarszypan,który
siedziałnapobliskiejławce,odezwałsięwtesłowa:„Sympatyczna
dziewuszka,bardzosympatyczna.Idobrzezapowiadasię
naprzyszłość”.Takateżbyłaś,kochanaBello.
—Noizapytał,jakminaimię.Prawda,ojczulku?
—Aha.Zapytał,jakcinaimię,atakżeomojenazwiskoi,kiedy
wnastępnąniedzielęzranaszliśmynaspacertąsamądrogą,
widzieliśmygopowtórnie.Taksięskończyłowszystko,mojedziecko.
Skończyłsięrównieżrumzwodąiskórkącytrynową,awkażdym
razieR.W.wypiłswojąporcję,cozasygnalizowałdelikatnie,
boprzechyliłwtyłgłowęipróżnąszklankęustawiłdnemdogóry
naczubkunosaigórnejwardze.PaniWilferwinnazapewnezdobyć
sięnamiłosiernyuczynekizaproponowaćdolewkę,leczniezrobiła
tegoizakomenderowałakrótko:
—Poradołóżka!
Wobectegobutelkiodstawiononabokirodzinaudałasię
naspoczynek—paniWilferpodeskortącherubina,niczymsurowa
świętazmalowidłalubteżmatronapotraktowanaalegorycznie.
—Jutrootejporze—powiedziałaLawinia,gdysiostryznalazły
sięsamewswoimpokoju—zamieszkatupanRokesmith,
amybędziemyczekać,kiedypoderżnienamgardła.
—Mimoto—odparłaBella—mogłabyśniestaćmiędzymną
aświecą.Tojeszczejedenskutekubóstwa!Żebydziewczynaotakich
włosachmusiałaczesaćsięwkilkucalachlustraiprzyjednejmarnej
świeczce!
