Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Silaspatrzynieufnienawłasnąnogęipodejrzliwienawzorzec,
zktórymjąporównywano,anastępniepowiada:
—Założęsięofunta,żetonieangielskasztuka.
—Nietrudnyzakład,skorotylemamycudzoziemskiegomateriału.
Racja!Noganależaładotamtegofrancuskiegodżentelmena.
Gospodarzwskazujegestemgłowyjakiśpunktwmrokupozasobą,
agośćwzdrygasięlekkoiszukawzrokiem„tamtegofrancuskiego
dżentelmena”,który(bardzofachowo)występujejedyniewpostaci
żeberustawionychnapółcewmrocznymkącieiprzywodzących
namyślpancerzczyteżgorset.
—Aa...—podejmujepanWeggtonemtakim,jakgdybyodbyła
sięprezentacja.—Możewewłasnymkrajubyłeśjaktrzeba,alewolno
michybanadmienić,żenienarodziłsięjeszczeFrancuz,doktórego
jachciałbympasować.
Wtymmomenciebrudnedrzwizostajągwałtowniepopchnięte
odzewnętrznejstronyprzez,jaksięokazuje,niedużegochłopca,który
wkroczywszydosklepiku,zamykajezłoskotemioznajmia:
—Powypchanegokanarka.
—Trzyszylingidziewięćpensów—odpowiadapanVenus.
—Pieniądzemasz?
Chłopiecokazujeczterymonetyposzylingu.PanVenus,smutny
wciążizatroskany,wzdychairozglądasięwokółwypatrując
rzeczonegokanarka.Pochwilibierzeświecę,byułatwićsobie
poszukiwania,ipanWeggspostrzegawdogodnymmiejscu,
nawysokościkolanartysty,półkęzajętąwyłącznieprzezdłonie
szkieletów,którezdająsięsięgaćpoVenusa,gdytenznajdujekanarka
woszklonejgablotceidemonstrujegochłopcu.
—No,jest—wzdychażałośnie.—Jakżywy!Nagałązce,
zdecydowanyprzeskoczyćnadrugą.Dbajoniego,botoślicznyokaz.
Trzydziewięćitrzypensy,razemczteryszylingi.
Chłopieczgarniamiedziakiiotwieradrzwi,pociągajączaprzybity
donichwtymcelurzemień.
—Trzymaćgo!—wołanagleartysta.—Wróć,małyłotrze!
Zpółpensówkamizabrałeśmójząb!
—Nibyskądmiałemwiedzieć?—odpowiadadyszkantemchłopiec
