Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Togdzieteraz?
–Dopunktuzwodąiwprawo.Czyli…–Bastianzamyśliłsię.–
Napołudnie.
–Wskazówkę„wprawo”rozumiałamowielelepiej.
Szlipospiesznie,nasłuchującjakichkolwiekdziwnychodgłosów.
Wokółniósłsięjednaktylkoszumdrzewiśpiewptaków.Chojrak
nakońcusmyczykrążyłwokółBastianajaksatelita.Wktórymś
momencieFlorkaprawiezdeptaławęża,alezniknąłwśródborówek,
nimzdążyłazauważyć,jakitogatunek.Przelotniezastanowiłasię,
cobyzrobiła,gdybyukąsiłająterazżmija;doszładowniosku,
żezawiązałabyopaskęuciskowąiszładalej.
Niemogłaprzegapićtego,doczegowezwałaichIza.
Punktczerpaniawodybyłprostokątnymzbiornikiempośrodku
niewielkiejpolanki.Wokółunosiłysięchmarykomarów.Technicy
udalisięwkierunkuwskazanymprzezBastianaiponiedługimmarszu
zobaczylimiędzydrzewamiznajomąsylwetkęodznaczającąsię
dziwnymchłodemnatleciepłychkolorówzagajnika.
Podeszli,starającsięrobićjaknajmniejhałasu.Izabelazwróciłasię
wichstronędopiero,gdyznaleźlisiętużobok.Popatrzyłananich
zamglonymioczami.
–Ico?–spytałacichoFlorka.–Gdzieonjest?
–Uciekł–odparłalekarkabezbarwnymtonem.–Próbowałam
goznaleźć,alebezskutecznie.
Florkaniezdołałapowstrzymaćjękuzawodu.Rozejrzałasię
pokoronachdrzewwnadziei,żemożemigniejejgdzieśdługiogon
albofragmentskrzydła.Późniejspuściławzrokizekscytacją
zauważyłakilkaspłachetkówspalonejnawiórściółki.Kucnęła
iodgarnęłazwęgloneliścieborówek.Naziemiodznaczałysięślady
łap,rozmiaremikształtemprzywodzącenamyślindyka–gdyby
indykimiałypięćpalców.
Chojrakzacząłintensywniewęszyć.Bastianskróciłsmycz
icmoknąłprzezzęby.
–Kurde.Możejaksprawdzimywiększyobszar,tojeszczegdzieśsię
znajdzie?
–Obawiamsię,żenictonieda.Jestjużpewniedalekostąd.
–Rannybytakspierniczył?
–Niemampewności,czybyłranny.Aletakczyinaczejranne
zwierzętapotrafiąwykrzesaćzsiebiedużosiły,kiedychcąuciec.
WpobliżurozległsięszelestkrokówizlasuwyłoniłsięTomasz.
Poprawiłczapkęiwestchnąłciężko.
