Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Jasne.Właśniepołożyłamdzieciakispaćichwyciłam
komórkę,atyakuratzadzwoniłaś–roześmiałasię.
Miałaniesamowiciemiłygłos.Przedszkolakizawsze
uwielbiały,gdyczytałaimbajki,bopotrafiłatorobićjak
niktinny.
–Odjutraniebędziemniewpracyprzezdłuższyokres
–zaczęłam.Chciałampowiedziećjejociążysama,zanim
dowiedziałabysięoddyrektorki.
–Dlaczego?Cosięstało?
Jejniepokójrozczuliłmniedogranicmożliwości.
–Jestemwciąży.Dziśbyłamulekarzaidał
mipotwierdzenie–odpowiedziałamiinstynktownie
położyłamdłońnapodbrzuszu.Totamznajdowałosię
mojemaleństwo.
–Omatko!Tocudownawiadomość!Zcałegoserca
cigratuluję!Którytotydzień?
RozentuzjazmowanytonWerysprawił,
żeuśmiechnęłamsiępomimosmutku.Częstobyłamoim
pocieszeniem,nawetjeśliniezdawałasobieztego
sprawy.
–Dopieropoczątek.Szósty.Naszczęściepóki
cowszystkojestdobrze,serduszkobije–ogłosiłam,
przywołującwpamięciobrazwyświetlanyprzez
podwieszonypodsufitemmonitorwgabinecielekarskim.
–Zjednejstronyjestmismutno,żeniebędziemysię
widywaćwpracy,azdrugiejtakbardzosięcieszę,
żebędzieszmamą!–powiedziaławzruszona.–Mam
nadzieję,żewiesz,alejeszczecitylkoprzypomnę,
żegdybyśczegośpotrzebowała,tomożeszdomnie
śmiałodzwonić,okej?
–Pamiętamijestemcizatoogromniewdzięczna
–odparłamipoczułam,żezbieramisięnapłacz.
Najwyraźniejburzahormonówjużdawałamisięweznaki,
normalnieniebyłamtakąbeksą…
–Możeszliczyćnamnietak,jakjamogęnaciebie
