Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
cizobaczyćmój.—Jackwybuchnąłgłośnymśmiechem,słyszącten
zwrotrodemzeszkolnegopodwórka.—Noco?Boiszsię?
—Nie—zdołałwydusić,chichocząc.
—Tchórz,bojączka—zgrywałasięGabbie,budzącwnimjeszcze
większąwesołość.
—Dobra,poddajęsię—powiedziałwreszcie.—Pozwolę
ciprzeczytaćswój...może.
—Może!
Sprzeczalisięnadal,pokonującniewielkiewzniesienieiwkrótce
zniknęlizajegowierzchołkiem.Zgłębilasuprzyglądałasięimpara
jasnobłękitnychoczu.Potemspomiędzykrzewówwyłoniłasięsmukła,
młodzieńczapostać,któralekkimikrokamibosychstópskierowałasię
ścieżkąnaszczytwzniesienia.Ukrytyzapniemmłodzieniec
obserwowałzjeżdżającąwdółposzlakuGabbie.Oczymapieściłjej
młodeplecy,upajającsięwidokiemdługich,ciemnychwłosów,
smukłejkibiciikrągłychpośladków,podkreślonychpięknąpostawą
wsiodle.Dałsięsłyszećjegowysoki,melodyjnyśmiech.Byłtoobco
brzmiącydźwięk,dziecinny,aczstarożytny,wktórymniósłsiępogłos
dzikichpieśni,prymitywnychobrzędówigorących,pełnychmuzyki
nocy.RudobrązowekędzioryotaczałytwarzjakzportretówMichała
Aniołalubktóregośzprerafaelitów.
—Ładna—zwróciłsięmłodzieniecdodrzewa,poklepując
jepowiekowejkorze,jakbymogłogozrozumieć.—Bardzoładna.
—Wtemgdzieśwpobliżurozległsięgłosptaka,amłodzieniec
podniósłgłowę.Zaświergoliłnaglenieludzkimitonami,jakimś
gwiżdżącymszeptem—jakszpak-przedrzeźniacz,naśladująctamtego
ptaszka.Ptaszekśmignąłwpowietrzewposzukiwaniudomniemanego
intruza.Chłopakkrzyknąłzradości,żeudałmusiętenniewinny
żarcik,aptakwciążlatałtotu,totam,nieprzerywającposzukiwań.
Potemmłodzianwestchnął,przypomniawszysobiepięknądziewczynę,
któragominęła.
Wysokowgórze,międzylistowiem,dospodniejstronygałęzi
przylgnęłamocnoistotazczerni.Obserwowaładwojejeźdźców
zniemniejszymzainteresowaniemniżpostaćnadole.Leczjejmyśli
niebyłyaniwesołe,anipłoche.Wzbieraławniejnatarczywapotrzeba,
cośpośredniegomiędzyżądząagłodem.Pięknooddziaływałonanią
