Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Niewielebrakowało,byprzewróciłMamę.–Ej!–krzyknąłzanim
Papa,alerowerzystanawetsięnieodwrócił.Wręczprzeciwnie,
przeciąłplac,niemalzderzającsięzparąkonipowoliciągnącychwóz
zesianem.Koniezarżałyistanęłydęba.Słodkopachnącesiano
zadrżałoniebezpiecznienawozie.Jadącyzanimdużyczarny
samochódmusiałgwałtowniehamować,kierowcazatrąbiłwściekle,
oburzonyzachowaniemwoźnicy,któryzkoleiwrzasnąłnarowerzystę,
tenjednaktylkouśmiechnąłsiędrwiącoizniknąłnamzoczu.
Cozaszaleństwo!
Gdzieśdalekoodnasrozległsiędźwiękmłotauderzającego
ometal.Nagleustałypogawędkigościokolicznychkafejek.
Ześwistempojawiłsiętramwajichmurawyborczychulotekwzniosła
sięzchodnikawpowietrze.Hubertzłapałjednąwlocieiwepchnął
dokieszeni.Hildeujrzałatoiskrzywiłasię.Krzywieniesiętojedyne,
cosprawiajejradość.ZkoleiMaria,zawszeuśmiechnięta,jestjej
dokładnymprzeciwieństwem.Akuratwtedyuśmiechałasiędodwóch
BrunatnychKoszulstojącychoboksłupaogłoszeniowego.
–Lepiej,żebyPapaniezobaczył,żesięnanichgapisz.–Hilde
zacmokałaprowokacyjnie.
Mariaroześmiałasię.
–Niegapięsię!PozdrowiłamtylkoGeorga.TokolegaHansiego
zeszkoły.
UsłyszawszyimięHansiego,Papaodwróciłsię,akurat
wodpowiednimmomencie,bydostrzecdwiekolejneBrunatne
KoszulenadchodząceodstronykościołaMariiMagdaleny.Wszyscy
czterej„zahajlowali”sobienawzajem,cowzupełnościwystarczyło
dorozjuszeniaPapy.
–Widzieliściejaktebłaznysalutują?!–spytał.
–Czynaprawdęniemajużżadnychnormalnychzajęćdlatych
biednychchłopców,którzymusząiśćdoSA,byzarobićtrochęgrosza?
–dodałaMama.
