Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
pobrudzićmijającychjąprzechodniów.Szybkiwjazd
wwypełnionąbrudnąwodąwyrwęmógłskończyćsię
przykrodlamijającychjąludzi.Cijednakbylijuż
przyzwyczajenidodziewczynki.Usuwalisięzdrogi
nawidokinwalidzkiegowózkasygnalizującegoobecność
przyjemnym,niezbytgłośnymdzwonkiemimigającymi
światłami.
Dziewczynkazulgąpokonałaostatniemetrychodnika
iwjechałanaszkolnepodwórze.Nieobawiałasięjuż
opobrudzonychprzechodniów,alepozostałinnystrach.
Ciekawe,czymimobrzydkiejpogodyPawełnanią
czeka.Podjechałapodgłównedrzwi,aleniezauważyła
nikogo.No,jasne…Ktoczekałbywtakąpogodę?!Będzie
musiałaporadzićsobiesama.Drzwiszkołybyły
zamknięte.Uczęszczałatujużdwamiesiące,alenadal
miaławrażenie,żeoniejniepamiętają.Zresztądlaczego
mielibytorobić?!Ponieważjestniepełnosprawna?
Odczułamocnedrżeniewprzykurczonychpalcach.Tak
reagowałyjejstawynadeszczowąpogodę.
Przezchwilęstanąłjejprzedoczamipierwszydzień
tutaj.Wszystkowydawałosiętakieobce,ogromne
izimne–kompletnieodmienneodintegracyjnejszkoły,
doktórejchodziławniewielkiejmiejscowościpod
Warszawą.Tamtąplacówkęznałaodlat.Miałatam
podobnedosiebieprzyjaciółki–Kasięzautyzmem,
Agnieszkęzdystrofiąmięśni.Weronikacierpiała
zpowoduporażeniamózgowego.
–Gdysięurodziłam,byłammniejszaodtorebkicukru.
–Pamiętałaswojeprzywitaniezinnymidziećmi.
–Jateż!
–Ajaniecowiększa,alebezoddechu!
Dzieciprzekrzykiwałysięradośnie,jakbyżadneznich
niezdawałosobiesprawy,żewchwilinarodzinichżycie
wisiałonawłosku.Wydawałysiępogodzone
zniepełnosprawnością.Otoczonebyłypodobnymi
osobami.DopoprzedniejszkołyWeronikauczęszczała
