Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
sarkastyczny.
–Proszędozowaćinformacje,jestjeszczewszoku
–poinformowałlekarz,poczymwyszedł
zpomieszczenia.
Jeremibyłubranyjakzawsze–wdopasowany,szyty
namiaręeleganckigarnitur.Usiadłnaprzeciwko
Spenceranamałymplastikowymkrześle,właściwie
rozsiadłsięwrozkrokuiprzeczesałdłoniąidealnie
ułożonewłosy.Tremblayniekwapiłsiędotego,
bykolejnyrazzadaćtosamopytanie.Uniósłtylko
pytającobrwiiczekałnawyjaśnienia.
–Jaksięczujesz?–zapytałagent.
–Ajakmyślisz?–Spencerspojrzałwmiejsce,
wktórymwcześniejbyłyjegowymiociny.
PotwarzyJeremiegoprzebiegłuśmiech.
–Wracaszdozdrowia,sądzącpotwoichtekstach.
–Możejakieśkonkrety?–Tremblayzaczynałsię
irytować.–Cosięstało?
–Nicniepamiętasz?–Agentzmrużyłoczy.
–Czygdybympamiętał,tobympytał?–Spencer
przewróciłoczami,poczymopadłnapoduszkę,aból
przypomniałmuojegoegzystencji.
–Przedawkowałeś–stwierdziłJeremikrótko
idosadnie.
Spenceroniemiał.Przezchwilękręciłprzeczącogłową.
–Niemożliwe,niebiorętegogównaodprzeszłodwóch
lat–wyrzuciłzsiebiearogancko.
–Spójrznasiebie.
Wtychsłowachczućbyłosmutek.Spencerwykonał
zatempolecenie,rozejrzałsięteżpopomieszczeniu.Fakt,
żeznajdowałsięwszpitalu,ponowniezacząłdoniego
