Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
łóżku.Zmarszczyłbrwi,nierozumiejąc,cotakwłaściwie
siędzieje.Wolnądłoniądotknąłkołdry;zdecydowanienie
byłatota,podktórąsypiałwewłasnymłóżku.Podparłsię
nałokciach,ajegociałoprzeszyłból.Zawył,nawetnie
zdającsobiesprawy,żekrzyczy.
–Spencer,dobrzemiećciętuponownie–oznajmił
miły,lecznieznanymugłos.
–Przecieżnigdziesięniewybierałem–odparł
Tremblaysarkastycznie.
Powolisobieuświadamiał,żejestwszpitalu.Dopiero
gdyodwróciłgłowę,dostrzegłmłodąpielęgniarkę,która
nalewałamuwody.
–Czemujestemwszpitalu?
Zaczynałsiędenerwować,amaszynawydająca
irytującedźwiękiznowudałaosobieznać.
–Proszę,połóżsię,zawołamlekarza–odezwałasię
kobieta,poczymwyszłazpomieszczenia.
Spencerrozejrzałsięwposzukiwaniutelefonu.Musiał
skontaktowaćsięzAliceizapytać,cosięstało.Czy
doszłodojakiegośwypadkuidlaczegojejtuniema,
przecieżjestjegoasystentką.
–Japierdolę,cotozaból?
Wykrzywiłsię,mamroczącpodnosem.Pochwili
zaskoczyłgogłoslekarzawchodzącego
dopomieszczenia.
–Dzieńdobry,jestemdoktorElliotJoy.Dobrzeznówcię
widzieć.
Ocoimwszystkimchodziło?Przecieżbyłtutajcały
czas.
–Gdziesąmoiludzie,cosięwydarzyło?Mogęodpiąć
topiszczącecoś?Doszałumniedoprowadza!
