Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
‒Zgórychciałbymwampodziękowaćzawczorajszy
wieczór.Dawnoniebyłemtakwściekły‒oznajmił
Sariel,podlatującbliżej.‒Gdziejestwaszwięzień?
‒spytałdemon.
‒Kto?Jakiwięzień?‒pytałnicnierozumiejącyelf,
apochwilidostałwpysk.
‒Nieróbzemnieidioty!Szczeniak,szesnaście
wiosennakarku.
‒Nikogotakiegoniewidziałem.Naprawdę!
‒spowiadałsięjeniec,aSarielpuściłgowolno.
‒Wtakimrazietrzebabędziezłożyćwizytętwoim
towarzyszom.CiekawejakzareagująnaDeszczOgnia…
‒Nie.Niemożesztegozrobić.Tamjestzadużo
cywilizespalonychwiosek,rannych…Okażimlitość
‒błagałelf.
‒Wtakimraziedowieczoramasz
migoprzyprowadzićalbozobaczysz,doczegojestem
zdolny.Wyraziłemsięjasno?‒spytałSariel,
amłodzieniecpobiegłwstronęobozuprzekazać
wiadomość.
Pousłyszeniużądaniawobozieodrazuzaczętobić
naalarm.Zabieranokażdegorannegoznamiotu.
Wtymczasiejednazelfekwyszłaprzedszereg
izaczęładziałaćnawłasnąrękę,znadzieją,żeudajej
sięocalićswychrodaków.Szybkoopuściłaobóziudała
sięwstronętraktu.Gdybyładaleko,poczułanasobie
wzrokUpadłego.
‒Wiem,żetujesteś,Sarielu.Przyszłamcipomóc!
‒rzuciławeterDastria,apochwilizobaczyłademona
opartegoodrzewo.
‒Jeśliliczysz,żeoddanieswegożyciazaniegobędzie
słusznądecyzją,tosięmylisz‒oznajmiłdemon.
‒Tuniechodzioto.Mogęciędonichzaprowadzić,
