Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
JoannaŁukowskaRW2010
Nieznajomizparku
–Nicpaniniezrobię.Proszęsięnieobawiać.Zabłądziłemichciałemtylkoza-
pytaćodrogę.–Pomimoszaleńczegołomotuserca,Juliazdołaładosłyszećwjego
niskim,matowobrzmiącymgłosiejakąśodległą,ciepłąnutę.
–Odrogę?–powtórzyłabezwiednie.
Praytonodniósłwrażenie,żesięzniegonabija.
–Tak,odrogę!–Wszelkieciepło,oilejakieśbyło,zniknęło.Jegosłowa
wprostociekałyironią.–Możetorzeczywiścietaktrudnozrozumieć,aleniemam
najmniejszegopojęcia,jakstądwyjechać.Panijestpierwsząosobą,którątuspotka-
łemico?Namójwidokuciekapanijakspłoszonałania!Proszęuwierzyć,niegryzę.
Zanimwięcrozpłyniesiępaniwemgle,proszęłaskawiemiwyjaśnić,jaksięstąd
wydostać.
–Wydostać?–Julianieświadomieigrałazogniem.Ostreprzekleństwowyrwa-
łojązodrętwienia.
–Czymapanizamiarwszystkotakzamnąpowtarzać?Oczekujękrótkiej,ja-
snejodpowiedzi!Wiepaniczynie?!
Juliazrozumiała,żejeżeliniechce,bytengwałtownymężczyznazacząłniąpo-
trząsać,musiszybkoodpowiedzieć.
–Trzebajechaćcałyczasgłównąulicą,parkpowinienpanmiećpoprawej
stronie…
–Skąd,udiabła,mamwiedzieć…–Chciałjejprzerwać,aledziewczyna,nadal
stojącbokiemdoniego,wyrzucałazsiebiesłowaniczymkatarynka.
–Głównaulicajesttrochęszersza,akostkananiejjestniecowiększaiciem-
niejszaniżnapozostałychuliczkach.Proszęsiętylkodobrzeprzyjrzeć,anapewno
pantrafi.–Ostatniezdanierzuciławbiegu.Jeszczetylkojejsukienkamignęławod-
dalinatlebarwnegoparkuijużjejniebyło.
34
