Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Strzeli.
–Niestrzeli.Niedzisiaj–szepcząkonspiracyjnie.
–Strzeliipewnietrafiwemnie.
–Myślę,żewczorajbyławiększaszansa.
–Wtakichchwilachcieszęsię,żenoszęokulary.
Przynajmniejniedostanęwoko.
–Niemówhop.Niewiesz,podjakimkątemstrzeli.
SiedzęzJoląiAnkąwfirmowejkuchniijakzwykle
dziewczynymartwiąsię,czydziśbędzietendzień,kiedy
guzikwopiętejkoszuliAdrianaprzestaniewalczyć
opozostaniejejczęściąizrobikomuśkrzywdę.
–Mamnadzieję,żedoszesnastejprzestaniepadać.
Niewzięłamparasolki–marudzę.Znowubędęmusiała
kupić,boprzecieżnigdyniemamżadnejprzysobie.
–Topojedziesztramwajemalbozamówisztaksę
–radziAnka.
–Serio?–Jolawyręczamniewodpowiedzi.
–Oddzisiajmieszkaszwtymmieście?Ludzietuwariują,
jakspadniekilkakropeldeszczu.Lekkomokrychodnik
ijużautobusyitramwajezapchaneipoopóźniane,
aotaksówcemożeszpomarzyć!
–Dajspokój,Jolka,skądksiężniczkamożetowiedzieć?
–wtrącamzprzekąsem.
Ankifacetpilnuje,byjegoukochananiezaznała
nieprzyjemnościzwiązanychzkomunikacjąmiejską
iniepogodą.Prowadziwłasnybiznesidużopracuje,ale
zawszematakzorganizowanydzień,byprzywieźćAnkę
dopracyijąodebrać.Dlategonazywamyjąksiężniczką
iwytykamynakażdymkrokuwszystkieprzywileje,jakie
