Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zkretesem.Pamiętadodziś,jakszybkoprzeszedłprzez
całepomieszczenieibezwahaniazająłmiejscetużobok
niej.Przysunąłsobiekrzesłojeszczebliżej,jakbykażdy
dzielącyichcentymetrbyłzbędny.
–Cześć,jestemAdam–przedstawiłsięnatychmiast
iwyciągnąłwjejstronędłoń,akiedypodałamuswoją,
przytrzymałjązdecydowaniezbytdługo.
–Cześć,jestemHanka–odpowiedziała,zmieszana.
Czuła,jakciepłozjegopalcówwnikawniącentymetr
pocentymetrze.
Zawszebyłanieśmiała.Wszkolepodstawowejiliceum
krążyłyoniejopinie,żejestładna,aleonaabsolutnienie
mogławnieuwierzyć.Przecieżmiałalustro,nawet
niejedno,wewszystkichwyglądałataksamo.Przeciętnie.
Dlategotrudnojejbyłonabraćtejpewnościsiebie,
dotegojeszczetomałomiasteczkowepochodzenie…
–JesteśzWrocławia?–zapytał.
–Nie,aty?
–Jatak–odpowiedziałzdumą.–Urodziłemsiętu.
Notak,mogłasiętegospodziewać.Chłopakzdużego
miasta,zaczepny,pełenbuty,aona–zahukanaszaragęś
zprowincji.Aleodziwoodtegopierwszegodniastalisię
nierozłączni.Jakdwałabędzieodbywająceswój
niekończącysięgodowytaniec.Adampoczątkowobardzo
jąonieśmielał,niemogłauwierzyć,żektośtakijak
onmógłsięzainteresowaćkimśtakimjakona,ale
każdegodniaprzekonywałjąotym,jakajestwyjątkowa,
ażwreszciemuuwierzyła.Boczemunie?Przecież
chcemywierzyć,żejesteśmykimśwyjątkowym,
prawda?
Cośzapikałonaekraniekardiomonitora,doktóregojej
