Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zwykle,gdynadchodziłaporawyjścia,bawiłsię
wnajlepsze.Staśbyłjużgotów.
–Janek,niemamyczasu,musimyjechać
poMajeczkę–wyjaśniłaspokojnym,leczzdecydowanym
głosemPatrycja.
Alechłopiecniezareagował.
Patrycjabłagalnym,azarazemniecierpliwym
wzrokiemspojrzałanawychowawczynię.Byłatomłoda
dziewczyna,bardzomiłaiuprzejma,alezdaniemPatrycji
zbytugodowawstosunkudodzieci.Czasembywała
jednakpomocna.
–Jasiu–powiedziałanauczycielka.–Mamusiamusi
odebraćsiostrzyczkę,dokończyszzabawęjutro.
Samochodzikbędzienaciebieczekał–obiecała
ipodeszładodziecka,byodciągnąćgoodzabawki.
–Dziękuję–szepnęłaPatrycja.
Ijużmiałasięodwrócić,gdyusłyszałakrzyksynka.
Janekniedawałsobiezabraćsamochodu,piszczał,
wyrywałgozrąkwychowawczyni.
–Jasiu.–Nauczycielkazgromiłachłopcawzrokiem,ale
jejgłosnadalbyłmiękki.Jakbyniezdecydowany,trochę
żartobliwy.
Tylkonieto–pomyślałaPatrycja.Nieznosiłatakich
sytuacji.Najchętniejwzięłabysynkanaręceizaniosła
dosamochodu,proszącdrugiego,byzabrałzszatni
ubraniabrata.Bałasięjednak,żetakiezachowanie
zostanieodebraneprzeznauczycielkizprzedszkola
zazbytstanowcze,możenawetprzemocowe.
–Jasiek–jęknęłazrezygnowana.–Spóźnimysię.
Bardzocięproszę.
AleJasiekniereagował,zapierałsięnogamiisiłował
znauczycielką,chcączatrzymaćauto.
